Sąd może przyznać poszkodowanemu w
razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią
sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (artykuł
445 § 1 kc w nawiązaniu do art. 444 kc). Chodzi tu o krzywdę (szkodę
niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne
dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia
przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi.
Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych
cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, ściśle musi
uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Dlatego też ustawodawca wyraźnie
zastrzegł, że ma to być odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia. Jest
to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo (wyrok
Sądu Najwyższego z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06).Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę
Podstawą żądania zadośćuczynienia
mogą być działania godzące w bezpieczeństwo zdrowotne, cierpienia
fizyczne i psychiczne występujące oddzielnie lub łącznie będące dobrem
osobistym. W myśl art. 23 kc prawnie chronionym dobrem
osobistym człowieka jest m.in.
zdrowie. Działanie godzące w bezpieczeństwo zdrowotne, powodujące obawę
o stan zdrowia, jest działaniem zagrażającym zdrowiu. Naruszenie
bezpieczeństwa zdrowotnego, pociągające za sobą lęk o stan zdrowia, w
istocie stanowi więc zagrożenie dobra osobistego - zdrowia. Nie tylko
trwałe, ale także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu,
polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają
przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 kc, a
także art. 448 kc (wyrok Sądu Najwyższego z 9 maja 2007 r., II CSK
42/07).
Orzeczenie sądowe przyznające zadośćuczynienie ma charakter
rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego. Zobowiązane do
zapłaty zadośćuczynienia (art. 445 § 1 kc) ma charakter zobowiązania
bezterminowego, dlatego przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może
nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego
wobec
dłużnika do spełnienia świadczenia - art. 455 kc (wyrok Sądu Najwyższego
z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06).Jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy (wypadku w drodze do lub z pracy) wypłacone przez pracodawcę nie podlega odliczeniu od zadośćuczynienia pieniężnego przysługującemu poszkodowanemu na podstawie art. 445 § 1 kc. Odszkodowanie to powinno być natomiast wzięte pod uwagę przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, co nie jest jednoznaczne z mechanicznym zmniejszeniem sumy zadośćuczynienia o kwotę tego odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z 21 października 2003 r., I CK 410/02).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz