Obowiązki pracodawcy dotyczące wypadków przy pracy

Wypadek przy pracy w firmie to wyjątkowo niekomfortowa sytuacja zarówno dla osoby poszkodowanej, jej rodziny, pracodawcy, jak i służby bhp...

A zatem, jakie obowiązki ma pracodawca w przypadku wypadku przy pracy?
Gdy dojdzie do wypadku przy pracy, pracodawca musi:

• podjąć niezbędne działania eliminujące lub ograniczające zagrożenie,
• zapewnić udzielenie pierwszej pomocy osobom poszkodowanym,
• zapewnić ustalenie w przewidzianym trybie okoliczności i przyczyn wypadku,
• zastosować odpowiednie środki zapobiegające podobnym wypadkom
  (art. 234 § 1 Kodeksu pracy, dalej: kp).

Obowiązki pracodawcy dotyczące wypadków przy pracy

Pracodawca, na którego terenie miał miejsce wypadek, a w którym została poszkodowana osoba niebędąca jego pracownikiem, musi przede wszystkim:

• zapewnić udzielenie pomocy poszkodowanemu,
• zabezpieczyć miejsce wypadku,
• zawiadomić niezwłocznie o wypadku pracodawcę poszkodowanego,
• udostępnić miejsce wypadku i niezbędne materiały, a także udzielić informacji oraz wszechstronnej pomocy zespołowi powypadkowemu ustalającemu okoliczności i przyczyny wypadku

(§ 8 ust. 2 pkt 1-4 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy - Dz.U. nr 105, poz. 870, dalej: rozporządzenie o wypadkach).
Zawiadomienie o wypadku
Pracodawca musi niezwłocznie zawiadomić właściwego terytorialnie (ze względu na miejsce zdarzenia wypadkowego) okręgowego inspektora pracy Państwowej Inspekcji Pracy i prokuratora o śmiertelnym, ciężkim lub zbiorowym wypadku przy pracy, a także każdym innym wypadku, który:

• spowodował wspomniane skutki,
• ma związek z pracą,
• może być uznany za wypadek przy pracy

(art. 234 § 2 kp).
Zabezpieczenie miejsca wypadku
Do czasu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku pracodawca ma obowiązek zabezpieczyć miejsce wypadku. Musi to zrobić w sposób wykluczający:

• dopuszczenie do miejsca wypadku osób niepowołanych,
• uruchamianie bez koniecznej potrzeby maszyn i innych urządzeń technicznych, które w związku z wypadkiem zostały unieruchomione,
• dokonywanie zmiany położenia maszyn i innych urządzeń technicznych oraz innych przedmiotów, które spowodowały wypadek lub pozwalają odtworzyć jego okoliczności

(§ 3 ust. 1 pkt 1-3 rozporządzenia o wypadkach).
Zgodę na:

• uruchomienie maszyn i innych urządzeń technicznych, które w związku z wypadkiem zostały unieruchomione,
• dokonanie zmian w miejscu wypadku

wyraża pracodawca, w uzgodnieniu ze społecznym inspektorem pracy, po oględzinach miejsca wypadku oraz sporządzeniu, w razie takiej potrzeby, szkicu lub fotografii miejsca wypadku (§ 3 ust. 2 rozporządzenia o wypadkach).
Wspomnianą zgodę w przypadku wypadku:

• śmiertelnego,
• ciężkiego,
• zbiorowego

wyraża pracodawca po uzgodnieniu z właściwym terytorialnie inspektorem pracy i prokuratorem, a w razie takich wypadków w zakładzie górniczym - także organem nadzoru górniczego (§ 3 ust. 3 rozporządzenia o wypadkach).
Zmiany w miejscu wypadku bez uzyskania odpowiedniej zgody są dopuszczalne, jeżeli zachodzi konieczność:

• ratowania osób,
• ratowania mienia,
• zapobieżenia grożącemu niebezpieczeństwu
  (§ 3 ust. 4 rozporządzenia o wypadkach).

Uwaga!
Koszty ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy ponosi pracodawca (art. 234 § 4 kp).

Kontrola warunków pracy

Powiązanie obowiązków pracodawcy i osób kierujących pracownikami z zadaniem specjalisty ds. bhp polegającym na przeprowadzaniu kontroli warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bhp wskazuje osoby podlegające kontroli oraz pokazuje jaki powinien być zakres kontroli. Widać wyraźnie, że kontroli podlegają nie tylko osoby pracę wykonujące, ale w takim samym stopniu (a może w jeszcze szerszym) osoby prace organizujące i nadzorujące a także sam pracodawca. Można również stwierdzić, że kontrole przeprowadzane przez służbę bhp są realizacją jednego z obowiązków pracodawcy, czyli są w pewnym sensie wyręczaniem pracodawcy.

Kontrola warunków pracy

Kontrola warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bhp jest jednym z najważniejszych zadań z dziedziny profilaktyki wypadkowej i chorobowej, bowiem polega na rozpoznawaniu poten­cjalnych zagrożeń, zanim się one uaktywnią. To pozwala wprowadzać działania profilaktyczne, eliminujące lub ograniczające możliwość powstania niebezpiecznych zdarzeń, czy tylko niebezpiecznych sytuacji lub niebezpiecznego oddziaływania na ludzi czynników szkodliwych i uciążliwych dla zdrowia. Inaczej mówiąc kontrola jest monitorowaniem aktywnym (proaktywnym) w odróżnieniu od działań powypadkowych będących monitorowaniem reaktywnym.

Celem kontroli jest:

• pokazanie osobie kierującej pracownikami - nadzorowi, jakie występują niezgodności na stanowiskach pracy i przy wykonywaniu poszczególnych czynności, w stosunku do obowiązujących przepisów i zasad bhp,
• pokazanie pracownikom, jakie popełniają błędy i czym one mogą skutkować,
• podpowiedzenie, doradzenie jednym i drugim, co należy zmienić czy wprowadzić dla zlikwidowania, czy tylko ograniczenia zagrożeń, dla poprawy ergonomii, dla zmniejszenia uciążliwości, dla zapewnienia spełnienia wymagań przepisów prawa pracy.

Natomiast te same niezgodności przedstawione pracodawcy mają cel dużo szerszy i głębszy, ponieważ powinny pokazać mu te obszary z dziedziny bhp, które wymagają innego podejścia do zagadnienia, zmiany organizacji prac, doposażenia stanowisk pracy w środki techniczne a pracowników w środki ochrony, dokształcenia poszczególnych grup pracowników itp. Działania te wiążą się, z reguły, z nakładami finansowymi, a więc są domeną pracodawcy.

Nieprzestrzeganie przepisów dotyczących dozoru technicznego a działania służby

Służba bhp pełni w firmie funkcje kontrolne oraz doradcze w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Jej uprawnienia oraz zadania określa rozporządzenie Rady Ministrów z 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. nr 109, poz. 704 z późn. zm.).

Nieprzestrzeganie przepisów dotyczących dozoru technicznego a działania służby bhp

Pracownicy służby bhp mają m.in. możliwość występowania do pracodawcy o zastosowanie kar porządkowych w stosunku do pracowników odpowiedzialnych za zaniedbanie obowiązków w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Natomiast wśród takich obowiązków znajdują się m.in. wykonywanie pracy w sposób zgodny z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, a także dbałość o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi oraz sprzętu. Włącza się w to oczywiście prace przy urządzeniach technicznych objętych dozorem technicznym (np. czyszczenie sprężarki powietrznej będącej w ruchu).
Dodatkowo, jeżeli wystąpi bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia pracownika bądź innych osób (np. praca w obrębie uszkodzonego zbiornika zawierającego substancje niebezpieczne o właściwościach żrących), pracownicy służby bhp mają prawo niezwłocznego wstrzymania pracy maszyny albo innego urządzenia technicznego lub wnioskowania do pracodawcy o niezwłoczne wstrzymanie pracy w zakładzie pracy, jego części bądź innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę do wykonywania pracy.
Do każdej sytuacji należy podejść indywidualnie, każdorazowo oceniając poziom niebezpieczeństwa.
Jeżeli chodzi o środki perswazyjne, to jak najbardziej są one wskazane w relacjach z pracownikami. Mogą mieć one postać porad, pokazów prawidłowego wykonywania pracy, konkursów edukacyjnych, tzw. skrzynki pytań i odpowiedzi czy wyznaczania liderów bezpiecznej pracy.

Prace szczególnie niebezpieczne, a obowiązki pracodawcy

W firmie, w której występują prace szczególnie niebezpieczne, pracodawca określa szczegółowe wymagania bhp przy ich wykonywaniu.

W szczególności pracodawca ma obowiązek zapewnić: bezpośredni nadzór nad tymi pracami wyznaczonych w tym celu osób, odpowiednie środki zabezpieczające, instruktaż pracowników.
Pracodawca musi zapewnić, aby dostęp do miejsc wykonywania prac szczególnie niebezpiecznych miały jedynie osoby upoważnione i odpowiednio poinstruowane.

Obowiązki pracodawcy przy wykonywaniu prac szczególnie niebezpiecznych w firmie

Pracodawca musi zapewnić w firmie bezpośredni nadzór nad wykonywaniem prac szczególnie niebezpiecznych przez specjalnie wyznaczone do tego osoby.

W energetyce takimi osobami są na przykład:

• nadzorujący, czyli pracownicy posiadający ważne świadectwo kwalifikacyjne na stanowisku dozoru lub eksploatacji oraz wykonujący wyłącznie czynności nadzoru,
• kierujący zespołem pracowników, czyli pracownicy posiadający ważne świadectwo kwalifikacyjne na stanowisku eksploatacji oraz kierujący zespołem pracowników,
• kierownicy robót, czyli pracownicy posiadający ważne świadectwo kwalifikacyjne na stanowisku dozoru koordynacji prac, gdy w jednym obiekcie energetycznym pracuje jednocześnie więcej niż jeden zespół pracowników.

Natomiast w budownictwie osoby takie to na przykład pracownicy posiadający uprawnienia do pełnienia samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie, przede wszystkim kierownicy budów lub konkretnych robót na budowie.
Pracodawca ma także obowiązek zapewnienia pracownikom wykonującym prace szczególnie niebezpieczne odpowiednich środków zabezpieczających.
W firmie wykonywane są prace szczególnie niebezpieczne. Pracodawca, chcąc zapewnić pracownikom je wykonującym środki zabezpieczające, zarządził wykonywanie tych prac w co najmniej 2-osobowych zespołach (w celu zapewnienia asekuracji na wypadek na przykład awarii lub nagłego pojawienia się czynników niebezpiecznych).
Następnie wyposażył ich we właściwe środki ochrony indywidualnej, takie jak odzież ochronna, ochrony kończyn dolnych i górnych oraz sprzęt chroniący przed upadkiem z wysokości.
Zapewnił im także środki ochrony zbiorowej, czyli środki przeznaczone do jednoczesnej ochrony grupy osób przed niebezpiecznymi i szkodliwymi czynnikami środowiska pracy, w postaci systemów wentylacji oraz systemów odpylania.
Ponadto zainstalował w firmie urządzenia ochronne w postaci osłon stref niebezpiecznych, czujników wyłączających w razie zagrożenia ruch elementów niebezpiecznych, ochron przeciwporażeniowych prądem elektrycznym.
Obowiązkiem pracodawcy jest też zapewnienie pracownikom wykonującym prace szczególnie niebezpieczne instruktażu obejmującego przede wszystkim:

• imienny podział pracy,
• kolejność wykonywania zadań,
• wymagania bhp przy poszczególnych czynnościach.

A może gra symulacyjna?

Termin gra symulacyjna jest zbitką 2 pojęć - gry dydaktycznej i metody symulacyjnej. Gra dydaktyczna jest metodą, w której cele i treści nauczania odzwierciedlają w pewnym uproszczeniu rzeczywiste zjawiska, sytuacje i procesy dla lepszego ich zapamiętania, zrozumienia oraz zastosowania przez biorących w niej udział ludzi.

Cechami charakterystycznymi gier dydaktycznych są:

• obecność problemu do rozwiązania,
• pierwiastek zabawy w uczeniu się (szkoleniu),
• przestrzeganie określonych reguł dydaktycznych.

A może gra symulacyjna?

Do prowadzenia szkolenia bhp można zaproponować metodę symulacji, jako jedną z najbardziej popularnych gier dydaktycznych obok innych, takich jak:

• burza mózgów,
• metoda sytuacyjna,
• metoda biograficzna.

Można zakupić gry przygotowane przez profesjonalistów, choć nauczyciele i osoby prowadzące szkolenie bhp często konstruują je własnym wysiłkiem.
Zasady obowiązujące podczas symulacji
Podczas symulacji (inscenizacji) gracze mają znaczne możliwości oddziaływania na model, który wskutek działań podlega zmianom, staje się modelem procesu rzeczywistego, którego częścią są działania graczy i skutki tych działań. Uczestnicy szkolenia bhp są współtwórcami modelu, ich działania sprawiają, że model zyskuje na trafności i kompletności. Zasady obowiązujące podczas symulacji zależne są od zamiaru (celu) konstruktora gry. Gracze mogą zatem:

• postępować wg ogólnej wskazówki typu, jak sobie wyobrażam zachowanie osoby, której rolę odgrywam,
• postępować wg wskazówek opisanych w scenariuszu dotyczącym danej roli - pracownik X przystępuje do pracy ubrany w następujące środki ochrony indywidualnej...,
• postępować wg sformalizowanej i sztywnej procedury ograniczonej systemem reguł - zgodnie z obowiązującymi w firmie zasadami bhp, pracownik wykonuje pracę w następujący sposób...,
• dostosować swoje postępowanie do partnera gry, na przykład komputera, który zezwala graczom na swobodę w obrębie przewidzianych rozwiązań.

Istota metody symulacyjnej tkwi w tym, że stanowi najczęściej bardzo uproszczoną wizję sytuacji:

• branży,
• przedsiębiorstwa,
• wydziału,
• pojedynczych stanowisk pracy grupy,
• rzeczywistości.

Zastosowane uproszczenia lepiej odzwierciedlają te problemy, które powinny być nie tylko zapamiętane, ale i zrozumiane, a wnioski z nich wynikające mogą być przydatne w podobnych sytuacjach, aby w przyszłości nie popełniać błędów, które mogą być przyczyną utraty zdrowia, a nawet życia pracowników.
Konstrukcja modelu gry symulacyjnej pozwala lepiej poszukiwać rozwiązań w związkach przyczynowo-skutkowych przez w miarę wierny opis określonej sytuacji.
Uczestnicy gry symulacyjnej mają wyznaczone cele. Wymaga się od nich nie tylko podejmowania racjonalnych decyzji, ale także określa się harmonogramem (dzień, tydzień, miesiąc itd.) działania, jakie mają być podjęte, oraz ograniczenia, jakie powinny być przez nich przestrzegane, innymi słowy, jakich decyzji i działań nie mogą podejmować.
Warto wiedzieć
Z istoty gry symulacyjnej wynika, że ma ona za zadanie pobudzenie zachowań opartych na rywalizacji, kompromisie i współpracy.

Pierwsza pomoc przy zakrztuszeniu

Czy zdajesz sobie sprawę, że od Twojej determinacji może zależeć przeżycie osoby u której doszło do zakrztuszenia? Czy wiesz, jak się zachować w takiej sytuacji? Chcesz dowiedzieć się, jak prawidłowo udzielić pierwszej pomocy? Poniżej przedstawiam wskazówki dzięki którym będziesz wiedział jak prawidłowo działać w przypadkach wymagających natychmiastowych czynności reanimacyjnych.

Pierwsza pomoc przy zakrztuszeniu

Przeważnie zanim osoba, która zaaspirowała coś (ciało obce) do górnych dróg oddechowych, straci przytomność z powodu uduszenia się, istnieje możliwość udzielenia jej wcześniej pomocy.

Gdy utkwi w drogach oddechowych poszkodowanego ciało obce (cukierek, papieros, proteza zębowa), nie należy jej klepać po plecach w pionowej pozycji ciała, ale w głębokim skłonie, tak aby pod wpływem drgań przeszkoda mogła wypaść z dróg oddechowych.
W skrajnych sytuacjach (np. zakrztuszenia się gumą do żucia, gdy kość znajdzie się w tchawicy) można podjąć próbę ciśnieniowego wybicia przeszkody z tchawicy przez tzw. manewr Heimlicha.
Aby wykonać ten manewr, należy stanąć za osobą duszącą się, objąć rękoma jej tułów, tak aby połączyć obie dłonie w pięści na nadbrzuszu, i wtedy gwałtownie ścisnąć brzuch oraz klatkę piersiową, wybijając przeszkodę. Osobie leżącej (nieprzytomnej) można silnie ucisnąć oburącz brzuch.
Po każdym przypadku usuwania ciał obcych z dróg oddechowych przez tzw. manewr Heimlicha zalecana jest kontrola lekarska poszkodowanego, gdyż istnieje możliwość przypadkowego połamania żeber podczas tego zabiegu.
Nieprzytomny człowiek leżący na plecach może mieć zatkany dostęp powietrza do krtani przez zapadnięty na tylną ścianę gardła język. Należy wtedy odchylić jego głowę do tyłu i wysunąć, podciągnąć żuchwę. U osób o zdrowych zębach można spróbować ponadto zawiesić żuchwę, zaczepiając dolne zęby na górnych.

Wprowadzenie do obrotu lub oddanie do użytku maszyny

Pamiętaj, że dana maszyna może być wprowadzona do obrotu lub oddana do użytku, jeżeli spełnia przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn (Dz.U. nr 199, poz. 1228 z późn. zm.) i przy prawidłowym zainstalowaniu oraz konserwacji, a także zastosowaniu zgodnym z przeznaczeniem bądź w warunkach, które można przewidzieć, nie stwarza zagrożenia bezpieczeństwa i zdrowia osób oraz - tam, gdzie ma to zastosowanie - zwierząt domowych i mienia albo - w przypadku maszyn do stosowania pestycydów - środowiska (§ 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).

Wprowadzenie do obrotu lub oddanie do użytku maszyny

Przede wszystkim przed wprowadzeniem danej maszyny do obrotu lub oddaniem do użytku producent bądź jego upoważniony przedstawiciel musi:

• zapewnić, że maszyna spełnia odpowiednie zasadnicze wymagania dotyczące ochrony zdrowia i bezpieczeństwa określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn,
• zapewnić dostępność właściwych dokumentów określonych w załączniku nr 2 Dokumentacja techniczna do rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn,
• dostarczyć niezbędnych informacji, w szczególności instrukcji,
• przeprowadzić właściwe procedury oceny zgodności,
• sporządzić deklarację zgodności WE dla maszyn określoną w załączniku nr 3 Deklaracje do rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn, i zapewnić dołączenie jej do maszyny,
• umieścić oznakowanie CE, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku nr 4 Wzór znaku CE do rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn
  (§ 6 ust. 1 pkt 1-6 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).

W celu realizacji procedur oceny zgodności producent lub jego upoważniony przedstawiciel powinien mieć niezbędne środki do zapewnienia, że dana maszyna spełnia zasadnicze wymagania dotyczące ochrony zdrowia i bezpieczeństwa określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn, lub mieć dostęp do takich środków (§ 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).
Warto wiedzieć
W przypadku gdy do określonych maszyn mają zastosowanie także inne odpowiednie przepisy, które przewidują umieszczenie oznakowania CE, może być ono umieszczone pod warunkiem, że maszyny te spełniają również wymagania określone w tych przepisach (§ 6 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn). Ponadto w sytuacji gdy co najmniej jeden ze wspomnianych przepisów pozwala producentowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi, w okresie przejściowym określonym w tych przepisach, na wybór innych odpowiednich przepisów, oznakowanie CE powinno wskazywać zgodność tylko z zastosowanymi przepisami (§ 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn). Wtedy producent lub jego upoważniony przedstawiciel powinien podać szczegółowe dane o zastosowanych innych odpowiednich przepisach w dołączonej do maszyny deklaracji zgodności WE (§ 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).

Polscy pracownicy służby bhp w innych państwach UE

Każdy obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej, bez względu na miejsce pobytu, ma prawo do podjęcia działalności jako pracownik najemny i prowadzenia tej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego UE zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi oraz administracyjnymi dotyczącymi zatrudnienia obywateli tego państwa.
Ma on w szczególności prawo do podjęcia zatrudnienia dostępnego na terytorium innego państwa członkowskiego UE z takim samym pierwszeństwem, z jakiego korzystają obywatele tego państwa.

Polscy pracownicy służby bhp w innych państwach UE

Pamiętaj, że pracownik będący obywatelem państwa członkowskiego UE korzysta z takich samych przywilejów socjalnych i podatkowych oraz ma dostęp do szkolenia w szkołach zawodowych i ośrodkach doskonalenia zawodowego jak pracownicy krajowi.

Ponadto wszelkie postanowienia porozumień zbiorowych lub indywidualnych bądź inne zbiorowe regulacje dotyczące dostępu do zatrudnienia, zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy albo zwolnienia są nieważne w zakresie, w jakim określają lub uprawniają do stosowania warunków dyskryminujących pracowników, którzy są obywatelami innych państw członkowskich UE.
Wykonywanie działalności w ramach służby bhp
Wykonywanie działalności w ramach służby bezpieczeństwa i higieny pracy jest oparte na swobodzie świadczenia usług w UE. Działalność służby bhp nie należy bowiem do zawodów regulowanych i w związku z powyższym nie jest tu wymagane wypełnianie dodatkowych warunków.
Nie ma jednego aktu prawnego UE określającego podstawowe wymagania dotyczące kwalifikacji służby bezpieczeństwa i higieny pracy. W poszczególnych państwach członkowskich sytuacja w tym zakresie wygląda odmiennie.

Wypadek przy pracy - jak szybko ocenić stan poszkodowanego?

Diagnostyka objawów życiowych

Jak szybko ocenić stan poszkodowanego?

Najpierw należy sprawdzić, czy poszkodowany jest przytomny, czy oddycha (tym samym, czy ma zachowane krążenie krwi), czyli czy wykazuje najistotniejsze cechy decydujące
o przeżyciu.
Aby szybko ocenić stan poszkodowanego, nigdy nie należy nim potrząsać, klepać po twarzy i szczypać.
Do określenia przytomności wystarczy jego reakcja na proste bodźce. Człowiek głęboko nieprzytomny nie zareaguje ani na dźwięk, ani na dotknięcie. Jego reakcja na ból może być stłumiona lub zniesiona. Już dochodząc do osoby prawdopodobnie nieprzytomnej należy głośno ją zawołać (np. Proszę pani! Proszę pana! Co się stało? Czy mnie słyszysz?).
Jeżeli nie widać reakcji na głos, należy dotknąć dłonią twarzy lub czoła poszkodowanego. Jeżeli brak również reakcji na dotyk, na pewno jest on nieprzytomny.
Nieprzytomny poszkodowany
Jeżeli poszkodowany jest nieprzytomny, możliwe, że dojdzie u niego do zaburzeń funkcji krążenia i oddychania. Należy więc natychmiast sprawdzić, czy osoba ta oddycha:

• należy sprawdzić, czy czuć i słychać uchem przystawionym do ust i nosa wydech poszkodowanego?
• czy widać ruchy oddechowe klatki piersiowej i brzucha?

W standardzie podstawowych działań resuscytacyjnych nie sprawdza się tętna. U pacjenta nieprzytomnego i nieoddychającego (domniemanie niewydolności krążenia) trzeba podjąć zastępcze oddychanie i pośredni masaż serca. Całość diagnostyki oznak życia powinna zająć około 10 - 15 sekund. Następnie należy bezzwłocznie przystąpić do niezbędnych działań ratunkowych.

Wymagania bhp w zakładach fizjoterapii

Celem fizjoterapii jest usuwanie dolegliwości bólowych, procesów chorobowych (jeśli to możliwe), a także zapobieganie nawrotom i postępowi choroby. Zwalczanie bólu w zakładach fizjoterapii niesie ze sobą wiele zagrożeń zawodowych dla pracowników tych zakładów.

Wymagania bhp w zakładach fizjoterapii

Pomieszczenia do zabiegów hydroterapeutycznych i balneoterapeutycznych powinny być wyposażone w wentylację mechaniczną. W pomieszczeniach kąpieli kwasowęglowych i siarczanowych należy przestrzegać zasady, aby minimum 2/3 wyciągu zapewnić dołem, a nawiew górą pomieszczenia.

Ściany i podłogi pomieszczeń hydroterapii oraz balneoterapii powinny być pokryte materiałem nienasiąkliwym, odpornym na wilgoć i działanie środków dezynfekcyjnych (np. płytkami ceramicznymi).
Pamiętaj że:

• W pomieszczeniach natrysków zabiegowych należy zapewnić wpusty podłogowe do kanalizacji i spadek posadzki w ich kierunku.
• W pomieszczeniu natrysków ruchomych należy zapewnić pracownikowi krzesło obrotowe na katedrze natryskowej.
• Baseny i wanny w pomieszczeniach zabiegowych powinny mieć bezpośredni odpływ wody do kanalizacji.
• Przy wannach, w których wykonywane są zabiegi dla osób niepełnosprawnych z dysfunkcją kończyn dolnych, należy zapewnić możliwość transportu pacjenta (podnośniki, wciągniki).
• W pomieszczeniach kąpieli kwasowęglowych należy monitorować stężenie dwutlenku węgla w powietrzu.
• Dla pracowników należy wydzielić pomieszczenie wypoczynkowe spełniające wymogi komfortu cieplnego, czyli zapewniającego zrównoważony bilans cieplny organizmu lub inaczej - zapewniającego równowagę cieplną całego ciała.

Zespół powypadkowy - powołanie i skład

Okoliczności i przyczyny wypadku ustala powoływany przez pracodawcę zespół powypadkowy (§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).

Zespół powypadkowy - powołanie i skład

W skład zespołu powypadkowego wchodzi:

1) pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy,
2) społeczny inspektor pracy
U pracodawcy, który nie ma obowiązku utworzenia służby bezpieczeństwa i higieny pracy (zatrudnia do 100 pracowników), w skład zespołu powypadkowego zamiast pracownika służby bhp wchodzi alternatywnie:

• pracodawca,
• pracownik zatrudniony przy innej pracy, któremu pracodawca powierzył wykonywanie zadań służby bhp,
• specjalista spoza zakładu pracy

(§ 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).
Natomiast u pracodawcy, u którego nie działa społeczna inspekcja pracy, w skład zespołu powypadkowego zamiast społecznego inspektora pracy, jako członek tego zespołu, wchodzi przedstawiciel pracowników posiadający aktualne zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w dziedzinie bhp, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy - Dz.U. nr 180, poz. 1860 z późn. zm. (§ 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).
Jeżeli mimo wspomnianych zasad, ze względu na małą liczbę zatrudnionych pracowników, pracodawca dalej nie może utworzyć 2-osobowego zespołu powypadkowego, okoliczności i przyczyny wypadku ustala zespół powypadkowy, w skład którego wchodzi:
1) pracodawca,
2) specjalista spoza zakładu pracy
(§ 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).
Z kolei w przypadku wypadku, który miał miejsce na terenie innej firmy, ustalenia jego okoliczności i przyczyn dokonuje zespół powypadkowy powołany przez pracodawcę poszkodowanego, w obecności przedstawiciela pracodawcy, na którego terenie miał miejsce wypadek (§ 8 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).
Jednak na wniosek pracodawcy poszkodowanego pracownika pracodawca, na którego terenie miał miejsce wypadek, może ustalić jego okoliczności i przyczyny oraz następnie przekazać pracodawcy poszkodowanego pracownika dokumentację powypadkową (§ 8 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy).

Stres - poznaj swojego wroga

Stres zawodowy - charakterystyka

Czym jest stres zawodowy? Jak rozpoznać jego oddziaływanie na pracownika?

Według brytyjskiej inspekcji pracy (z ang. Health and Safety Executive - HSE) stres jest niekorzystną dla człowieka reakcją na nadmierną presję. Stres nie jest chorobą, jednak jeżeli jest intensywny oraz utrzymuje się przez dłuższy czas, może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia tak psychicznego, jak fizycznego. Jest wynikiem rozziewu między potrzebami i możliwościami pracownika a wymaganiami stawianymi przez środowisko, w którym praca jest wykonywana. Chociaż należy również zauważyć, że istnieją pewne różnice indywidualne określane jako osobnicza podatność na stres (np. typ układu nerwowego, temperament).
Oddziaływanie stresu na pracownika - jak je rozpoznać?
Oddziaływanie stresu można u pracownika rozpoznać na podstawie kilku symptomów. Należą do nich między innymi:

• zmiany w nastroju i zachowaniu objawiające się w pogarszających kontaktach z innymi ludźmi,
• łatwość irytowania się,
• brak zdecydowania,
• niewywiązywanie się z obowiązków,
• reakcje fizjologiczne organizmu, takie jak wzrost ciśnienia krwi, przyspieszone lub nieregularne bicie serca,
• napięcie mięśni, czego skutkiem może być ból karku, głowy i ramion.

Stres związany z pracą stanowi jedno z najbardziej znaczących zagrożeń zawodowych w obszarze obciążenia psychicznego występującego na stanowisku pracy. Może prowadzić do chorób i urazów.
Uwaga!
Często można usłyszeć od pracowników, że "stres jest faktem w życiu, a czasami nawet jest dobry dla człowieka". Nie dajcie się nabrać! Stres nie wpływa korzystnie na pracowników, a wiele stresorów występujących na stanowisku pracy można kontrolować. Bycie pod presją może poprawiać wyniki w pracy, a tym samym sprzyjać pracownikowi. Jednak ,gdy wymagania i presja są nadmierne, prowadzą do stresu. Na podstawie rozpoznanych symptomów jasne staje się, że stres jest niekorzystny dla pracownika.
Nawet jeżeli nie można wyeliminować stresu, to można w znaczny sposób go ograniczyć, gdy tylko ustalone zostaną symptomy i czynniki go wywołujące. Stres związany z pracą jest objawem problemu organizacyjnego, a nie słabości pracownika.
Eliminacja i minimalizacja oddziaływania stresorów
Oczekiwanie, że pracownicy sami sobie w jakiś sposób poradzą ze stresem, nie jest właściwym podejściem!
Odpowiednim podejściem jest identyfikacja tych czynników, które przyczyniają się do występowania na stanowisku pracy warunków stresowych (stresorów), i podjęcie działań ukierunkowanych na ich usunięcie u źródła lub zmniejszenie poziomu ich oddziaływania.
Mianowicie:

• monitorujcie środowisko pracy w celu wczesnego wykrycia oznak występowania stresu zawodowego,
• konsultujcie z pracownikami zagadnienia dotyczące wymagań stanowiska pracy,
• traktujcie poważnie skargi od pracowników,
• utrzymujcie atmosferę zaufania wśród załogi, aby pracownicy bez skrępowania mogli rozmawiać z Wami na temat stresu zawodowego.

Czas trwania instruktażu stanowiskowego bhp stolarza obsługującego kilka maszyn do obróbki drewna

Stanowisko pracy to przestrzeń pracy z wyposażeniem w środki i przedmioty pracy, w której pracownik lub zespół pracowników wykonują pracę. Środkami pracy określa się narzędzia, maszyny, urządzenia, budynki gospodarcze, środki transportu, za pomocą których człowiek oddziałuje na przedmioty pracy (surowce i materiały), przekształcając je w produkty zwykle służące zaspokajaniu potrzeb.

Zatem należy uznać, że pracownik zaangażowany na stanowisku pracy stolarza maszynowego, nawet wtedy, gdy w procesie pracy obsługuje kilka maszyn do obróbki drewna, jest zatrudniony na jednym stanowisku pracy. Natomiast podczas trwania instruktażu stanowiskowego bhp należy zapoznać go ze wszystkimi maszynami do drewna (obrabiarkami), które będzie obsługiwał.

Czas trwania instruktażu stanowiskowego bhp stolarza obsługującego kilka maszyn do obróbki drewna

Czas trwania instruktażu stanowiskowego bhp powinien być uzależniony od:

• przygotowania zawodowego pracownika,
• dotychczasowego stażu pracy,
• rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony.

Pamiętaj, że w sytuacji, gdy pracownik obsługuje kilka maszyn, liczba godzin instruktażu stanowiskowego bhp nie może być mniejsza niż 8 godz. Miej też na uwadze, że w przypadku gdy stanowisko pracy jest wyposażone w kilka maszyn i urządzeń, czas trwania instruktażu stanowiskowego bhp powinien być nawet dłuższy niż wspomniane 8 godz. Nie oznacza to jednak, że czas trwania takiego instruktażu określa się prostym rachunkiem, na przykład 8 godz. × liczba obrabiarek do drewna stanowiących wyposażenie stanowiska pracy. Nietrudno bowiem dostrzec, że wiele zagadnień objętych zakresem instruktażu stanowiskowego bhp ma charakter uniwersalny, niezależny od liczby obsługiwanych maszyn lub urządzeń.

Prawna ochrona pracy kobiet w aspekcie bhp

Prawna ochrona pracy kobiet w aspekcie bhp

W przepisach jasno zostało zapisane równouprawnienie kobiet i mężczyzn w zakresie jednakowego traktowania w wypełnianiu takich samych obowiązków oraz zakaz dyskryminacji w zatrudnianiu z uwagi m.in. na płeć. Nie oznacza to jednak, że nie ma różnic w zakresie warunków pracy zapewnianych kobietom.

Pracujące kobiety objęte są pewną ochroną ze strony przepisów prawa z uwagi na biologiczne różnice między kobietą a mężczyzną. Obowiązkiem pracodawcy jest bowiem zapewnienie im szczególnej ochrony stanu zdrowia. Jest ona bardzo zróżnicowana i uzależniona od wielu czynników.
PRACE SZCZEGÓLNIE UCIĄŻLIWE LUB SZKODLIWE DLA ZDROWIA KOBIET
Zakaz zatrudniania kobiet na stanowiskach pracy objętych wykazami ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Oznacza to, że pracodawca nie może zatrudniać pracownic na stanowiskach objętych wykazami, nawet za ich zgodą wyrażoną w umowie o pracę. Zawarcie umowy o pracę, w której określone jest, że pracownica ma wykonywać pracę objętą wykazem, nie powoduje nieważności umowy, lecz skutkuje obowiązkiem pracodawcy przeniesienia pracownicy do innej pracy odpowiedniej ze względu na jej kwalifikacje.
W wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wykazu prac wzbronionych kobietom wymienia się rodzaje prac uznanych za wzbronione wszystkim pracownicom oraz pracownicom w okresie pełnienia obowiązków macierzyńskich odpowiednio:

• w okresie ciąży,
• w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią,
• w okresie karmienia piersią.

Wszystkim kobietom wzbronione są prace, przy których najwyższe wartości obciążenia pracą fizyczną, mierzone wydatkiem energetycznym netto na wykonanie pracy, przekraczają 5000 kJ na zmianę roboczą, a przy pracy dorywczej 20 kJ/min (1 kJ = 0,24 kcal).
Kolejną czynnością zabronioną do wykonywania wszystkim kobietom jest ręczne podnoszenie lub przenoszenie po powierzchni płaskiej ciężarów o masie przekraczającej 12 kg przy pracy stałej i 20 kg przy pracy dorywczej. Czynności podnoszenia lub przenoszenia ciężarów o masie przekraczającej 12 kg, lecz nieprzekraczającej 20 kg, mają charakter dorywczy wtedy, gdy ciężary o takiej masie są przenoszone nie więcej niż 4 razy na godzinę w ciągu zmiany roboczej. Na uwagę zasługuje fakt, iż w przepisie nie określa się ani wysokości podnoszenia, ani odległości przenoszenia ciężarów.

Ogólne wymagania ppoż. przy pracach spawalniczych

Prace spawalnicze zaliczane są do prac niebezpiecznych pod względem pożarowym i wybuchowym. Zagrożenia powodowane są tu głównie wytwarzaniem przez urządzenia spawalnicze bardzo wysokich temperatur, powstawaniem odprysków metali i żużla oraz przewodnictwem cieplnym metali.

Pamiętaj, że pożar może powstać nie tylko w czasie prowadzenia prac spawalniczych, ale nawet po upływie kilkudziesięciu godzin od ich zakończenia!

Ogólne wymagania ppoż. przy pracach spawalniczych

Aby uniknąć niebezpieczeństw powstania pożaru i wybuchu przy pracach spawalniczych, należy przestrzegać następujących ogólnych wymagań ppoż.:

• przed rozpoczęciem pracnależy:
  • ocenić zagrożenie pożarowe w miejscu, w którym prace będą wykonywane,
  • ustalić rodzaj przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie do powstania i rozprzestrzeniania się pożaru lub wybuchu,
  • wskazać osoby odpowiedzialne za odpowiednie przygotowanie miejsca pracy, przebieg pracy oraz zabezpieczenie miejsca pracy po zakończeniu pracy,
  • zapewnić wykonywanie prac wyłącznie przez osoby do tego upoważnione, posiadające odpowiednie kwalifikacje,
  • zaznajomić osoby wykonujące prace z zagrożeniami pożarowymi występującymi w rejonie wykonywania prac i przedsięwzięciami mającymi na celu niedopuszczenie do powstania pożaru lub wybuchu;

• przy wykonywaniu prac należy:
  • zabezpieczyć przed zapaleniem materiały palne występujące w miejscu wykonywania prac oraz rejonach przyległych, w tym również elementy konstrukcji budynku i znajdujących się w nim instalacji technicznych,
  • prowadzić prace w pomieszczeniach (urządzeniach) zagrożonych wybuchem lub pomieszczeniach, w których wcześniej wykonywano inne prace związane z użyciem łatwo palnych cieczy lub palnych gazów, jedynie wtedy, gdy stężenie par cieczy lub gazów w mieszaninie z powietrzem w miejscu wykonywania prac nie przekracza 10% ich dolnej granicy wybuchowości,
  • mieć w miejscu wykonywania prac sprzęt umożliwiający likwidację wszelkich źródeł pożaru,
  • używać do wykonywania prac wyłącznie sprzętu sprawnego technicznie i zabezpieczonego przed możliwością wywołania pożaru;

• po zakończeniu prac należy poddać kontroli miejsce, w którym prace były wykonywane, i jego przyległe rejony.

Warto wiedzieć
Najwięcej pożarów odnotowuje się przy pracach spawalniczych wykonywanych poza wyznaczonym na stałe do tego celu i odpowiednio wyposażonym miejscem (spawalnią czy kabiną spawalniczą).
Ponadto pracodawca musi także przeprowadzać kompleksową ocenę ryzyka związanego z możliwością wystąpienia w miejscach pracy atmosfery wybuchowej (§ 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 8 lipca 2010 r. w sprawie minimalnych wymagań, dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia w miejscu pracy atmosfery wybuchowej - Dz.U. nr 138, poz. 931).

Szkolenie bhp "szyte na miarę"

Każda grupa pracownicza, w tym pracodawcy, osoby kierujące pracownikami, instruktorzy, pracownicy na stanowiskach robotniczych, uczniowie i studenci, jak również bezrobotni na stażu wymagają odrębnego podejścia w zakresie zasobu oraz sposobu przekazywanej wiedzy i treningu nabywanych umiejętności.

Indywidualizacja w zakresie szkolenia bhp

Dla pracodawców i osób kierujących pracownikami (np. mistrzów, brygadzistów, kierowników działów oraz wydziałów, kierowników zmianowych) niezbędnym jest opanowanie wiedzy i umiejętności w szczególności w zakresie:

• poznania przepisów i zasad bhp w stopniu niezbędnym do wykonywania pracy na określonym stanowisku oraz związanych z tym stanowiskiem obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bhp,
• organizowania pracy i stanowisk pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bhp,
• egzekwowania przestrzegania przez pracowników zasad i przepisów bhp,
• inicjowania i planowania działań zmierzających do poprawy warunków bhp w firmie,
• analizy i oceny zagrożeń występujących w środowisku pracy oraz oceny ryzyka zawodowego związanego z tymi zagrożeniami,
• szkolenia pracowników z przepisów i zasad bhp oraz kształtowania właściwych zachowań w tym zakresie.

Dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych niezbędne jest opanowanie wiedzy i umiejętności w szczególności w zakresie:

• przepisów i zasad bhp w stopniu niezbędnym do wykonywania pracy na określonym stanowisku bądź przy określonym rodzaju pracy oraz związanych z tym stanowiskiem czy określonym rodzajem pracy obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bhp,
• nabycia praktycznych umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób oraz postępowania w sytuacjach awaryjnych, a także umiejętności udzielania pomocy przedlekarskiej osobom, które uległy wypadkom,
• podstawowych wiadomości o zagrożeniach wypadkowych i zagrożeniach zdrowia występujących na danym stanowisku pracy i w jego bezpośrednim otoczeniu,
• sposobu ochrony przed zagrożeniami wypadkowymi i zdrowia w warunkach normalnej pracy oraz sytuacjach awaryjnych.

Realizując cele szkolenia bhp, pracodawca powinien zapewnić każdemu pracownikowi szkolenie odpowiednie do rodzaju wykonywanej pracy i przekazanie mu niezbędnych informacji oraz wszelkich instrukcji dotyczących pracy wykonywanej na danym stanowisku pracy.
W odniesieniu do pracowników innych pracodawców wykonujących prace na terenie firmy danego pracodawcy jest on zobowiązany powiadomić ich o zagrożeniach bezpieczeństwa i zdrowia, na które mogą zostać narażeni podczas pracy i uzyskać od nich pisemne potwierdzenie przyjęcia tych informacji do wiadomości.

Bezpieczne światło

Złe oświetlenie, powodujące znużenie wzrokowe, jest pośrednią przyczyną ok. 20-30% wypadków w przemyśle! Ponadto oświetlenie jest jednym z ważniejszych czynników wpływających na wydajność pracy.

Oświetlenie elektryczne

Widzenie jest w dużym stopniu uzależnione od oświetlenia. Światło na stanowiskach pracy i w ich otoczeniu wpływa bezpośrednio na szybkość oraz pewność widzenia. Aby praca wzrokowa była optymalna i bezpieczna, stanowisko pracy musi być oświetlone w sposób zapewniający wygodę widzenia, czyli musi spełniać następujące warunki:

• zdolność rozróżniania szczegółów musi być pełna,
• spostrzeganie powinno być sprawne, pozbawione ryzyka dla człowieka,
• spostrzeganie nie może prowadzić do odczucia pewnej przykrości, niewygody i nadmiernego zmęczenia.

Niedostateczne oświetlenie miejsc pracy i wszelkich pomieszczeń umożliwia wprawdzie orientację oraz różne działania, jednak wymaga zwiększonego wysiłku wzrokowego i może być przyczyną zmęczenia oczu oraz zmęczenia nerwowego. Może być również przyczyną wypadków spowodowanych tym, że ludzie mogą nie zauważać danego zagrożenia lub nie doceniać jego niebezpieczeństwa.
Niezależnie od oświetlenia dziennego w pomieszczeniach pracy należy zapewnić oświetlenie elektryczne. Prawidłowe oświetlenie sztuczne wymaga w szczególności właściwego doboru lamp i opraw oraz odpowiedniej ich liczby, mocy, rozmieszczenia i wysokości zawieszenia, tak aby:

• uzyskać dostateczne natężenie oświetlenia,
• zachować równomierność oświetlenia w różnych miejscach i czasie,
• źródła światła nie oślepiały (należy ograniczyć olśnienie),
• cienie nie utrudniały widoczności,
• barwa światła i stopień zniekształcenia barw był odpowiedni,
• uzyskać pożądany rozkład luminacji,
• uzyskać odpowiedni stopień zabezpieczenia opraw przed oddziaływaniem środowiska.

Spełnienie tych warunków zależy nie tylko od dobrego zaprojektowania instalacji oświetleniowej, ale w dużym stopniu od odpowiedniej konserwacji urządzeń i pomieszczeń. Ponadto z upływem czasu jakość oświetlenia stale się pogarsza wskutek starzenia się źródeł światła, a w tym też ciemnienia baniek szklanych, zabrudzeń opraw, lamp, ścian i sufitów. Założenie podczas wymiany nieodpowiednich żarówek o mniejszej mocy jest częstym powodem pogorszenia się jakości oświetlenia.
W zależności od przeznaczenia oświetlenie sztuczne dzieli się na:
1) oświetlenie podstawowe:

• ogólne - jest to oświetlenie przestrzeni bez uwzględniania szczególnych wymagań dotyczących niektórych jej części (zalecane jest stosowanie oświetlenia ogólnego),
• miejscowe - jest to oświetlenie niektórych części przestrzeni (np. miejsc pracy z uwzględnieniem szczególnych potrzeb oświetleniowych w celu zwiększenia natężenia oświetlenia),
• złożone - jest to oświetlenie składające się z oświetlenia ogólnego i oświetlenia miejscowego;

2) oświetlenie awaryjne:

• bezpieczeństwa - rodzaj oświetlenia awaryjnego umożliwiający bezpieczne dokończenie, a w niektórych przypadkach kontynuację wykonywanych czynności,
• ewakuacyjne - rodzaj oświetlenia awaryjnego umożliwiający łatwe i pewne wyjście z budynku w czasie zaniku oświetlenia podstawowego.

Oświetlenie podstawowe
W pomieszczeniach pracy stosuje się w zasadzie oświetlenie ogólne i oświetlenie złożone. Zalecane jest stosowanie oświetlenia ogólnego lub złożonego w zakresie 200-750 lx, a samego złożonego - powyżej 750 lx.
Przy stosowaniu oświetlenia złożonego natężenie oświetlenia ogólnego w pomieszczeniu powinno stanowić co najmniej 1/5 natężenia oświetlenia złożonego.
W pomieszczeniu obsługi samochodów na stołach warsztatowych natężenie oświetlenia złożonego wynosi 500 lx. Dlatego natężenie oświetlenia ogólnego w tym pomieszczeniu nie może być mniejsze niż 100 lx.
Oświetlenie awaryjne
Oświetlenie awaryjne stosowane jest w pomieszczeniach i miejscach pracy, w których w razie awarii oświetlenia podstawowego mogą wystąpić zagrożenia zdrowia lub życia pracowników. W takich przypadkach pomieszczenia pracy należy zasilać z co najmniej 2 niezależnych, samoczynnie załączających się źródeł energii.

Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę

Sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (artykuł 445 § 1 kc w nawiązaniu do art. 444 kc). Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi.

Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Dlatego też ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że ma to być odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06).

Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę

Podstawą żądania zadośćuczynienia mogą być działania godzące w bezpieczeństwo zdrowotne, cierpienia fizyczne i psychiczne występujące oddzielnie lub łącznie będące dobrem osobistym. W myśl art. 23 kc prawnie chronionym dobrem osobistym człowieka jest m.in. zdrowie. Działanie godzące w bezpieczeństwo zdrowotne, powodujące obawę o stan zdrowia, jest działaniem zagrażającym zdrowiu. Naruszenie bezpieczeństwa zdrowotnego, pociągające za sobą lęk o stan zdrowia, w istocie stanowi więc zagrożenie dobra osobistego - zdrowia. Nie tylko trwałe, ale także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 kc, a także art. 448 kc (wyrok Sądu Najwyższego z 9 maja 2007 r., II CSK 42/07).

Orzeczenie sądowe przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego. Zobowiązane do zapłaty zadośćuczynienia (art. 445 § 1 kc) ma charakter zobowiązania bezterminowego, dlatego przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika do spełnienia świadczenia - art. 455 kc (wyrok Sądu Najwyższego z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06).
Jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy (wypadku w drodze do lub z pracy) wypłacone przez pracodawcę nie podlega odliczeniu od zadośćuczynienia pieniężnego przysługującemu poszkodowanemu na podstawie art. 445 § 1 kc. Odszkodowanie to powinno być natomiast wzięte pod uwagę przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, co nie jest jednoznaczne z mechanicznym zmniejszeniem sumy zadośćuczynienia o kwotę tego odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z 21 października 2003 r., I CK 410/02).

Specjalnie na trudne czasy

Specjalnie na trudne czasy...

Ograniczenie poziomu hałasu do wartości dopuszczalnych jest obowiązkiem prawnym. Argument o konieczności dostosowania warunków prowadzenia działalności gospodarczej do wymogów odpowiednich przepisów jest jednak w wielu przypadkach dla pracodawców mało przekonujący. Z pewnością o wiele bardziej motywujące do podjęcia przedsięwzięć wyciszeniowych jest to, że zmniejszenie hałasu w firmie to najczęściej, z ekonomicznego punktu widzenia, dobra inwestycja.

Pracodawca osiągnie korzyści przede wszystkim dzięki temu, że nastąpi znaczne ograniczenie strat powodowanych hałasem w miejscu pracy.
Największe możliwości zysku występują w zakresie poprawy produktywności firmy, przez zwiększenie ilościowego efektu pracy i - może przede wszystkim - poprawy jakości pracy, a dzięki temu ograniczenie liczby braków i odpadów.
Na przykład w przeciętnych warunkach przemysłowych przy obróbce metali, drewna czy tworzyw sztucznych zmniejszenie poziomu hałasu nawet o 1 dB (A), przy jego poziomie rzędu 70-105 dB (A) istotnie wpływa na pracowników i wykonywaną przez nich pracę.
Pamiętaj także o zasadzie, że im większe jest natężenie hałasu, tym zysk z jego obniżenia również jest większy.
Na przykład:

• dla hałasu o poziomie rzędu 105 dB (A) obniżenie poziomu hałasu docierającego do pracowników o 1 dB (A) powoduje wzrost ilościowego efektu pracy o 2,8%,
• przy poziomie hałasu rzędu 95 dB (A) zysk ten wynosi 1,7%,
• dla hałasu o wartości równej dopuszczalnej obecnie normie, czyli 85 dB (A), można uzyskać efekt w postaci zwiększenia ilościowego efektu pracy o 1% na każdy dB (A) obniżenia poziom dźwięku,
• nawet przy - wydawałoby się - małym hałasie rzędu 70 dB (A) obserwuje się jeszcze zysk, w wysokości około 0,5% na każdy dB (A).

Warto wiedzieć, że korzyści uzyskane dzięki zmniejszeniu liczby braków i odpadów są trudniejsze do oszacowania. W znacznej mierze zależą od wartości surowców i półproduktów użytych do produkcji. Z pewnością w niektórych przypadkach mogą osiągać znaczące wartości.
W niektórych przypadkach przeprowadzenie prac wyciszeniowych może wiązać się z modernizacją maszyn i urządzeń technicznych, co już samo w sobie może prowadzić do zwiększenia wydajności pracy.
Dzieje się tak zarówno dzięki wprowadzeniu nowocześniejszych rozwiązań technologicznych, jak i dostosowaniu maszyn do wymagań ergonomii, co wydatnie ułatwia obsługę i istotnie przyspiesza czas przeznaczony na wykonanie jednostkowych czynności.
Po prostu krótszy czas wykonania pracy to mniejsze zmęczenie i więcej produkcji za tę samą cenę, czyli czysty zysk!
Ponadto bardzo istotne znaczenie może mieć także odbiór działań pracodawcy przez samych pracowników.
Regułą jest, że pracownicy, którzy dostrzegają troskę pracodawcy o ich warunki pracy (a przejawem takiej troski są niewątpliwie prace wyciszeniowe), czują się bardziej związani emocjonalnie z firmą, dzięki czemu efekty ich pracy są lepsze i mniejsza jest rotacja personelu, a to w prosty sposób przekłada się na zyski pracodawcy.
Na przykład w jednym z zakładów przetwórstwa mleka pracownicy uparcie odmawiali stosowania indywidualnych ochron słuchu podczas pracy na stanowisku obsługi maszyny do automatycznego pakowania masła, mimo występowania na tym stanowisku dużych przekroczeń dopuszczalnego poziomu dźwięku. Tłumaczyli, że ochronniki słuchu nie pozwalają im na wcześniejsze zauważenie momentu, gdy następują zakłócenia w procesie pakowania. Pracując bez ochronników, są w stanie usłyszeć, że z maszyną dzieje się coś złego, zanim stanie się to widoczne i zniszczeniu ulegnie spora porcja świeżego masła. Ponieważ skutki działania hałasu ujawniają się dopiero po kilku latach, nie brali poważnie pod uwagę możliwości utraty słuchu. Zrealizowanie prac wyciszeniowych umożliwiało pracownikom w dalszym ciągu usłyszenie zakłóceń, zanim awaria stanie się widoczna, tym razem jednak już bez negatywnych skutków dla ich zdrowia.
Korzyści w zakresie bhp dla pracowników
Mniejszy hałas w zakładzie pracy to jednocześnie mniejsza liczba wypadków przy pracy i urazów - o ok. 10% na każdy dB (A).
Mniejszy hałas w firmie to także zmniejszenie pozawypadkowej absencji chorobowej o ok. 4% na każdy dB (A).
W końcu mniejszy hałas w zakładzie pracy to również mniejsze ryzyko wystąpienia u pracowników głuchoty zawodowej.

Odpady komunalne na terenie firmy

Miejsca, w których magazynowane są odpady komunalne na terenie firmy, powinny być odpowiednio oznakowane.

Wspomniane oznakowanie powinno uwzględniać:
- znaki bezpieczeństwa i ochrony przeciwpożarowej,
- rodzaj magazynowanych odpadów.
Wszystkie zasuwy, zawory i przełączniki powinny być oznakowane w taki sposób, aby ich położenie pozwoliło jednoznacznie określić, czy otwierają lub zamykają przepływ mediów. Natomiast w pomieszczeniach stałej obsługi należy umieścić schematy opisujące działanie każdego zaworu.

Odpady komunalne na terenie firmy

Teren zakładu pracy powinien być oświetlony i ogrodzony w sposób uniemożliwiający wstęp osobom nieupoważnionym.

Pracodawca musi wyznaczyć kompetentnego pracownika do kierowania ruchem pojazdów na składowiskach odpadów komunalnych.
W firmach zajmujących się termicznym przekształcaniem odpadów, w których unieszkodliwia się odpady komunalne, mają odpowiednio zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach i instalacjach energetycznych (Dz.U. nr 80, poz. 912).
Pracodawca ma obowiązek oznaczyć za pomocą właściwych tablic poszczególne obiekty i instalacje znajdujące się na terenie firmy, zgodnie z instrukcją eksploatacji, dokumentacją techniczno-ruchową lub projektem budowlanym.
Informacje znajdujące się na wspomnianych tablicach muszą zawierać dane dotyczące przeznaczenia danego obiektu i instalacji oraz rodzaju przesyłanych przez nie mediów.
Pracodawca musi także przygotować wyciąg z istotnych dla danego etapu eksploatacji składowiska odpadów postanowień zawartych w instrukcji eksploatacji tego składowiska i udostępnić go do stałego korzystania wszystkim pracownikom biorącym udział w normalnym toku pracy składowiska odpadów, pracach konserwacyjno-remontowych oraz w innych uzasadnionych przypadkach.
Należy zwrócić szczególną uwagę, że:

• nie wolno prowadzić prac wyładunkowych odpadów komunalnych na składowisku w sytuacji, gdy w pobliżu znajdują się osoby niezajmujące się bezpośrednio obsługą pojazdu służącego do transportu odpadów,
• zabronione jest rozładowywanie pojazdów w odległości mniejszej niż 5 m od krawędzi skarpy składowiska.

W celu zapewnienia bezpieczeństwa osobom znajdującym się na terenie składowiska i pojazdom kierujący ich ruchem prowadzi ruch jednokierunkowy eliminujący konieczność cofania pojazdami.
Natomiast same odpady powinny być dostarczane do odpowiednich kwater i w pobliże skarp przez:

• samojezdne urządzenia do robót ziemnych,
• inne urządzenia techniczne.

Wentylacja i klimatyzacja pomieszczeń pracy biurowej

Pomieszczenia pracy biurowej powinny być zabezpieczone przed niekontrolowaną emisją ciepła w drodze promieniowania, przewodzenia i konwekcji, a także napływem chłodnego powietrza z zewnątrz.

W pomieszczeniach takich powinna być zapewniona wymiana powietrza wynikająca z ich funkcjonalnych i użytkowych potrzeb, dostosowana do bilansu ciepła, wilgotności oraz występujących stałych i gazowych zanieczyszczeń (np. ozonem i tlenkami azotu w pomieszczeniach, w których eksploatowane są kserokopiarki).
Jednym z warunków spełnienia wspomnianych wymagań jest zapewnienie odpowiedniej wymiany powietrza przez zastosowanie właściwie dobranej i sprawnej wentylacji lub klimatyzacji.

Wentylacja i klimatyzacja pomieszczeń pracy biurowej

Wentylacja to proces usuwania z pomieszczeń zanieczyszczonego powietrza i dostarczania w jego miejsce powietrza świeżego.

Pamiętaj, że wentylowanie pomieszczeń jest konieczne, ponieważ powietrze we wszystkich pomieszczeniach, a więc i pracy biurowej, stale ulega zanieczyszczeniu.
Wentylacja naturalna
Wentylacja pomieszczeń może następować w sposób naturalny. Dzięki różnicy temperatury, a więc i gęstości powietrza wewnątrz oraz na zewnątrz budynku, jak również dzięki działaniu wiatru powietrze dostaje się do budynku przez nieszczelności w oknach i drzwiach lub przez specjalne nawiewniki, a wydostaje się przez kratki oraz kanały wentylacyjne.
Skuteczność wentylacji naturalnej zależy od warunków atmosferycznych, a więc zmienia się w ciągu roku.
Wentylacja mechaniczna
Wentylacja może także działać w sposób mechaniczny. Wymiana powietrza jest wtedy niezależna od jakichkolwiek wpływów atmosferycznych, a wymuszony przepływ powietrza uzyskuje się dzięki zastosowaniu wentylatora. Możliwe jest również poddanie powietrza obróbce przed wprowadzeniem go do pomieszczeń lub sieci, przez jego:

• ogrzanie,
• ochłodzenie,
• odpylenie,
• nawilżenie,
• osuszenie.

Klimatyzacja
Z kolei klimatyzacja to utrzymywanie odpowiednich warunków ciśnienia, temperatury, wilgotności oraz składu chemicznego powietrza wolnego od zanieczyszczeń w zamkniętych pomieszczeniach. Służą do tego specjalne urządzenia nazywane klimatyzatorami. Celem klimatyzacji jest zapewnienie właściwych warunków higienicznych i dobrego samopoczucia pracowników.
Wilgotność względna powietrza
Jednym z ważnych parametrów powietrza w środowisku pracy jest jego wilgotność względna, czyli stosunek ilości pary wodnej zawartej w powietrzu do ilości maksymalnej przy danej temperaturze. Wyrażona w procentach wilgotność względna powietrza wywiera duży wpływ na warunki pracy. Optymalne warunki wilgotności powietrza są zależne w dużym stopniu od temperatury otoczenia. Pracownik ma dobre samopoczucie, jeżeli w temperaturze:

• 18-20°C względna wilgotność powietrza wynosi 40-50%,
• 25°C względna wilgotność powietrza wynosi 35-40%.

Dopływ powietrza na stanowiskach pracy może być zapewniony w sposób naturalny przez kanały wentylacyjne, okna, drzwi. Optymalne prędkości ruchu powietrza wynoszą:

• w ciepłej porze roku od 0,2 do 0,5 m/s,
• w zimnej porze roku od 0,2 do 0,3 m/s.

Ruch powietrza w temperaturach niskich wzmaga uczucie zimna, w umiarkowanych powoduje pewne ochłodzenie. W temperaturach wysokich (powyżej 35°C) ruch powietrza nie przynosi pracownikom ulgi, ale zwiększa uczucie gorąca.
Wietrzenie pomieszczeń
Bardzo ważnym elementem wywołującym ruch powietrza jest wietrzenie pomieszczeń. Podczas wietrzenia pamiętaj, że:

• jednostronne wietrzenie pomieszczeń przynosi pożądane skutki, gdy głębokość pomieszczenia nie jest większa niż 8,5 m (wtedy wietrzenie jest wystarczające),
• okna wykorzystywane do wietrzenia powinny być wyposażone w lufciki lub mechanizm do ich uchylania (utrzymujący okno w stałej pozycji),
• przy sporadycznym wietrzeniu nie wolno dopuszczać do powstawania lokalnych przeciągów,
• świeże powietrze doprowadzane do stanowisk pracy przez system wentylacji powinno być zasysane z miejsc, w których powietrze nie jest zanieczyszczone.

W instalacjach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych istnieją sprzyjające warunki do rozwoju chorobotwórczych bakterii Legionella, które mogą powodować chorobę zakaźną legionelozę, występującą pod postacią zachorowań grypopodobnych, a czasami śmiertelnego zapalenia płuc. Zachorowania następują, w przypadku gdy do układu oddechowego człowieka dostanie się aerozol wodno-powietrzny zawierający bakterie rodzaju Legionella (zwłaszcza Legionella pneumophila). Ryzyko zachorowania dotyczy wszystkich, choć szczególnie ludzi z obniżoną odpornością, palaczy, diabetyków.
Instalacje wentylacji i klimatyzacji występują bardzo często w budynkach użyteczności publicznej, w tym w budynkach biurowych. W przypadku pojawienia się bakterii Legionella powstaje więc jednoczesne zagrożenie dużej liczby ludzi. W związku z tym w wielu krajach legionelozę traktuje się jako zagrożenie zdrowia publicznego.
W Polsce nie były prowadzone szeroko zakrojone badania dotyczące obecności bakterii Legionella w instalacjach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych. Nie wiadomo więc, jak często wywołuje ona zachorowania ludzi przebywających w pomieszczeniach klimatyzowanych. Z doświadczeń innych krajów wynika jednak, że zagrożenia są znaczne. Szczególne znaczenie dla zapewnienia wymagań higienicznych zapobiegających legionelozie należy przywiązywać do prawidłowej eksploatacji i konserwacji instalacji wentylacyjnych oraz klimatyzacyjnych, określając zakres, częstotliwość oraz sposób wykonywania i dokumentowania kontroli.
Podstawowe znaczenie w zapobieganiu ryzyku wystąpienia legionelozy związanej z instalacjami wentylacji i klimatyzacji ma utrzymywanie instalacji we właściwym stanie higienicznym oraz technicznym. Konieczne jest więc:

• przeprowadzanie okresowych kontroli stanu technicznego i czystości instalacji,
• konserwacja, naprawa lub wymiana uszkodzonych elementów instalacji,
• okresowe czyszczenie instalacji środkami mechanicznymi,
• właściwa, zgodna z zaleceniami producenta, eksploatacja,
• okresowe czyszczenie (dezynfekcja) instalacji środkami chemicznymi,
• kontrola jakości i uzdatnianie wody wykorzystywanej w instalacjach klimatyzacji do procesów przygotowania powietrza doprowadzanego do pomieszczeń.

Do dezynfekcji instalacji wentylacji i klimatyzacji zaleca się stosowanie biocydów, takich jak:

• czterorzędowe związki amoniowe,
• alkohole,
• halogeny,
• podchloryny,
• związki nadtlenowe,
• związki fenolowe,
• aldehydy,
• jodofory.

Aby zapobiec wzrostowi odporności bakterii, rodzaj stosowanych biocydów powinien być regularnie zmieniany, a wybór środka dezynfekcyjnego oraz jego stężenia dokonywany przez specjalistę ds. higieny. Środek dezynfekcyjny powinien mieć atest (np. Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny) z zaznaczeniem, że może być stosowany w instalacjach klimatyzacyjnych.

Czy specjalista ds. bhp może przeprowadzić instruktaż stanowiskowy bhp dla kierowców wózków widłowych?

Kwestia prowadzenia instruktaży (w tym stanowiskowych) przez pracowników służby bhp, będących np. specjalistami ds. bhp, została uregulowana w:

- rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bhp (Dz.U. nr 180, poz. 1860 ze zm.),
- rozporządzeniu Rady Ministrów z 2 września 1997 r. w sprawie służby bhp (Dz.U. nr 109, poz. 704 ze zm.).
Rozporządzenie w sprawie szkolenia w dziedzinie bhp określa, że instruktaż ogólny przeprowadza pracownik służby bhp, a instruktaż stanowiskowy bhp wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca, jeżeli osoby te posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz są przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego bhp. Zatem osobą kompetentną do przeprowadzania instruktażu stanowiskowego dla kierowców wózków widłowych może być np.: kierownik, mistrz, brygadzista, w którego gestii leży eksploatacja wózków widłowych.
Natomiast rozporządzenie w sprawie służby bhp określa, że służba bhp nie może być obciążana innymi zadaniami niż wymienione w paragrafie dotyczącym zadań służby bhp (z wyjątkiem pracownika zatrudnionego przy innej pracy). Zaś w punkcie dotyczącym szkoleń ograniczono zakres działania służby bhp do współpracy z właściwymi komórkami organizacyjnymi lub osobami, w szczególności w zakresie organizowania i zapewnienia odpowiedniego poziomu szkoleń w dziedzinie bhp oraz zapewnienia właściwej adaptacji zawodowej nowo zatrudnionych pracowników.

Czy specjalista ds. bhp może przeprowadzić instruktaż stanowiskowy bhp dla kierowców wózków widłowych?

Specjalista ds. bhp nie powinien przeprowadzać instruktażu stanowiskowego bhp dla operatorów wózków widłowych, chyba że pracuje w zakładzie zatrudniającym do 100 pracowników jako kierownik (mistrz) oddziału, w którym są eksploatowane wózki podnośnikowe a wykonywanie zadań służby bhp zostało mu dodatkowo powierzone.

Nieco inaczej wygląda sytuacja w zakresie szkoleń okresowych bhp - tę część szkolenia, która jest poświęcona przepisom bhp czy wypadkom przy pracy może (a nawet jest wskazane), aby prowadził pracownik służby bhp, gdyż jest osobą najbardziej kompetentną w tej dziedzinie.
Podobnie jest ze szkoleniami dodatkowymi, np. po:

• wypadku przy pracy,
• zdarzeniu potencjalnie wypadkowym,
• zmianie przepisów,
• wnioskach po kontrolach wewnętrznych czy zewnętrznych

jak najbardziej prawidłowym jest, aby przeprowadzał je właśnie specjalista ds. bhp.
Jeżeli chodzi o osoby nowoprzyjęte, mające zgodę na poruszanie się po terenie zakładu pracy a zatrudnione na stanowiskach, na których nie występuje narażenie na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych lub niebezpiecznych to przechodzą one jedynie szkolenie bhp w zakresie instruktażu ogólnego, który przeprowadza pracownik służby bhp. Jeżeli jednak poruszanie się tych osób po terenie zakładu stwarza jakiekolwiek narażenia, to pracownicy ci przechodzą również instruktaż stanowiskowy bhp przeprowadzany przez osobę nimi kierującą.

Jak prawidłowo kwalifikować wypadki przedstawicieli handlowych?

W jaki sposób prawidłowo kwalifikować wypadki przedstawicieli handlowych?

Jak zakwalifikować zdarzenie wypadkowe, w wyniku którego przedstawiciel handlowy doznał urazu nogi, idąc z domu do powierzonego mu samochodu służbowego, aby udać się nim do pracy?

W przytoczonym przypadku istnieją 2 możliwe scenariusze kwalifikacji prawnej opisanego zdarzenia wypadkowego. Mianowicie:
1) zdarzenie takie można zakwalifikować jako wypadek w drodze do pracy, gdyż odpowiada ono definicji takiego wypadku, wg której za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do bądź z miejsca wykonywania zatrudnienia albo innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza oraz nie została przerwana (art. 57b ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz.U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 z późn. zm.),
2) zdarzenie takie można zakwalifikować jako wypadek zrównany z wypadkiem przy pracy, przy założeniu, że pracownik (przedstawiciel handlowy) udawał się w opisanych okolicznościach w podróż służbową do wykonywania pracy w określonym zakładzie pracy jako przedstawiciel handlowy swojego pracodawcy (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - Dz.U. z 2009 r. nr 167, poz. 1322 z późn. zm.).

Wyposażenie obszarów wodnych pod względem bezpieczeństwa

10 marca 2012 r. zaczęło obowiązywać nowe rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z 27 lutego 2012 r. w sprawie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne i ostrzegawcze oraz sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne (Dz.U. poz. 261).
Zostało ono wydane na podstawie art. 10 ustawy z 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz.U. nr 208, poz. 1240).

Wyposażenie obszarów wodnych pod względem bezpieczeństwa

Nowe rozporządzenie było poprzedzone starym rozporządzeniem Rady Ministrów z 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz.U. nr 57, poz. 358 z późn. zm.), które przestało obowiązywać 10 marca 2012 r. odnośnie wymagań dotyczących wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w:

• sprzęt ratunkowy,
• sprzęt pomocniczy,
• urządzenia sygnalizacyjne,
• urządzenia ostrzegawcze,
• sprzęt medyczny,
• leki,
• artykuły sanitarne.

Co określa nowe rozporządzenie?
Nowe rozporządzenie określa wymagania dotyczące wyposażenia wyznaczonych obszarów wodnych w sprzęt ratunkowy i pomocniczy, urządzenia sygnalizacyjne oraz ostrzegawcze, a także sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne (§ 1 nowego rozporządzenia).
Wyposażenie kąpieliska
Kąpielisko musi być wyposażone w:

• ratowniczą łódź motorową - 1 na każde 400 m linii brzegowej,
• ratowniczą łódź wiosłową - 1 na każde 100 m linii brzegowej,
• koło ratunkowe z nietonącą linką o długości 25 m lub pasy ratownicze - 1 szt. na każde 50 m linii brzegowej, umieszczone w pobliżu lustra wody,
• żerdzie ratunkowe - na kąpieliskach mających pomosty stałe lub pływające - 2 szt.,
• liny asekuracyjne o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym - 1 na każde 100 m linii brzegowej,
• tubę głosową elektroakustyczną na każdym stanowisku ratowniczym,
• tablicę do zamieszczania informacji o temperaturze wody i powietrza, szybkości wiatru oraz wysokości fali,
• akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena - po 1 szt. na każdym stanowisku ratowniczym,
• środki łączności między stanowiskami ratowniczymi,
• rzutki ratunkowe - po 1 szt. dla każdego ratownika wodnego,
• lornetki - 1 szt. na każdym stanowisku ratowniczym,
• zestaw do nurkowania (płetwy, maska i fajka) - po 1 kpl. dla każdego ratownika wodnego,
• podwyższone stanowiska ratownicze dla ratowników wodnych - 1 na każde 100 m linii brzegowej,
• maszt z kompletem flag przy każdym stanowisku ratowniczym,
• sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne
  (§ 2 ust. 1 pkt 1-15 nowego rozporządzenia).

Wyposażenie miejsca wykorzystywanego do kąpieli
Natomiast miejsce wykorzystywane do kąpieli wyposaża się w:

• ratownicze łodzie wiosłowe - 1 na każde 100 m linii brzegowej,
• koło ratunkowe z linką nietonącą - 1 na każde 50 m linii brzegowej (umieszczone w pobliżu lustra wody),
• żerdzie ratunkowe - w miejscach wykorzystywanych do kąpieli mających pomosty stałe lub pływające - 2 szt.,
• linę asekuracyjną o długości minimum 80 m na kołowrotku lub w zasobniku linowym - 1 na każde 100 m linii brzegowej,
• akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena - po 1 szt. na każdym stanowisku ratunkowym,
• rzutki ratunkowe - po 1 sztuce dla każdego ratownika wodnego,
• lornetkę - 1 szt.,
• zestaw do nurkowania (płetwy, maska i fajka) - po 1 kpl. dla każdego ratownika wodnego,
• maszt z kompletem flag,
• sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne
  (§ 2 ust. 2 pkt 1-10 nowego rozporządzenia).

Wyposażenie pływalni
Z kolei pływalnia musi być wyposażona w:

• koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze - 2 na pływalniach o długości niecki do 50 m i 4 na pływalniach o długości powyżej 50 m,
• żerdzie o długości co najmniej 4 m - 2 na pływalniach o długości niecki do 50 m i 4 na pływalniach o długości powyżej 50 m,
• akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena - po 1 szt. na każdym stanowisku ratunkowym,
• sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne
  (§ 2 ust. 3 pkt 1-4 nowego rozporządzenia).

Wyposażenie innych obiektów dysponujących odpowiednimi nieckami basenowymi
Ponadto inne obiekty dysponujące nieckami basenowymi o łącznej powierzchni powyżej 100 m2 i głębokości ponad 0,4 m w najgłębszym miejscu lub głębokości powyżej 1,2 m wyposaża się w:

• koła ratunkowe z linką lub pasy ratownicze - 4 na każde 300 m2 powierzchni łącznej niecek i kolejne 2 na każde kolejne 300 m2 powierzchni łącznej niecek,
• żerdzie o długości co najmniej 4 m - 4 na każde 300 m2 powierzchni łącznej niecek i kolejne 2 na każde kolejne 300 m2 powierzchni łącznej niecek,
• akustyczny sygnał alarmowy typu gwizdek, gong, dzwon lub syrena - po 1 szt. na każdym stanowisku ratunkowym,
• sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne
  (§ 2 ust. 4 pkt 1-4 nowego rozporządzenia).

Pamiętaj, że sprzęt medyczny, leki i artykuły sanitarne należy umieszczać w łatwej do przenoszenia torbie (plecaku) lub torbach (plecakach) o miękkich wewnętrznych ścianach, z tkaniny trudno zapalnej oraz wodoodpornej z uchwytami umożliwiającymi transport w ręku, na ramieniu i plecach, a także z łatwym dostępem do niezależnych przegród na wspomniane sprzęt, leki oraz artykuły, z elementami odblaskowymi, oznakowanej (oznakowanym) krzyżem św. Andrzeja lub znakiem odpowiedniego podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa wodnego (§ 3 ust. 2 nowego rozporządzenia).

Ocena narażenia zawodowego

Ocena narażenia zawodowego

Oceny narażenia zawodowego dokonuje:

1. lekarz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikiem w związku z podejrzeniem choroby zawodowej, którego dotyczy to podejrzenie,
2. lekarz zatrudniony w jednostce orzeczniczej I lub II stopnia w toku ustalania rozpoznania choroby zawodowej,
3. właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny w toku podejmowania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej lub braku podstaw do jej stwierdzenia.

Co należy uwzględnić przy ocenie narażenia zawodowego
Przy ocenie narażenia zawodowego uwzględnia się w odniesieniu do:

1. czynników chemicznych i fizycznych - rodzaj czynnika, wartość stężeń lub natężeń oraz średni czas narażenia zawodowego,
2. czynników biologicznych - rodzaj czynnika, ustalenie kontaktu, okresu utajenia i stwierdzenie mechanizmu działania lub drogi szerzenia się czynnika, bez konieczności określenia stężenia tego czynnika,
3. czynników o działaniu uczulającym (alergenów) - rodzaj czynnika i stwierdzenie kontaktu z takim czynnikiem w czasie pracy, jeżeli występował on w środowisku pracy, narzędziach pracy, surowcach, półproduktach lub gotowych wyrobach, bez konieczności określania stężenia tego czynnika,
4. czynników o działaniu rakotwórczym - substancje i preparaty chemiczne zakwalifikowane do kategorii 1 na podstawie odpowiednich przepisów o substancjach oraz preparatach chemicznych, czynniki i procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym wymienione w rozporządzeniu w sprawie substancji, preparatów, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy oraz pierwotną lokalizację nowotworu i okres latencji,
5. sposobu wykonywania pracy - określenie stopnia obciążenia wysiłkiem fizycznym i chronometraż czynności, które mogą powodować nadmierne obciążenie odpowiednich narządów lub układów organizmu ludzkiego.

Uwaga!
Karta oceny narażenia zawodowego w związku z podejrzeniem choroby zawodowej jest sporządzana na formularzu określonym w rozporządzeniu w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób, przy wykorzystaniu dokumentacji gromadzonej zgodnie z odpowiednimi przepisami przez pracodawców i jednostki organizacyjne Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Postawa prawna:

• § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. z 2009 r. nr 105, poz. 869)

Jak powiedzieć szefowi "nie"?

Nowe obowiązki, kolejne spotkanie po godzinach? Jak odmówić bez obaw, że stracimy zaufanie przełożonego? Radzi Lucyna Pleśniar, prezes agencji doradztwa personalnego People. 

 

Marta Piątkowska: Dlaczego w pracy słowo "nie" przechodzi nam przez gardło z wyjątkową trudnością?

Lucyna Pleśniar: Mamy spory problem ze sprzeciwianiem się, bo jest trudne i mało komfortowe. To efekt wychowania. Od dziecka jesteśmy uczeni, że powinniśmy być uczynni, a odmowa nie wygląda dobrze i może mieć przykre konsekwencje. Chociaż ma pani rację, że w środowisku zawodowym nasza asertywność dodatkowo traci na sile. Zaczynamy wszystko analizować i rachunek wychodzi prosty - jeśli powiemy "nie", koledzy przestaną nas lubić, nie pomogą, kiedy będziemy w potrzebie, a szef pominie nas przy awansie, stracimy pozycję dobrego pracownika, nie dostaniemy podwyżki lub urlopu w terminie, na którym nam zależy. Lista obaw jest długa, więc czasem po prostu wygodniej nam zrobić to, o co nas proszą.

Te obawy są uzasadnione? Czy za każdym razem, kiedy odmawiamy wykonania prośby lub polecenia, realnie tracimy?

- Oczywiście, że nie. Wszystko zależy od okoliczności i oceny sytuacji. Załóżmy, że kończymy ważny projekt, a szef każe nam posprzątać bałagan na biurku. W tym momencie taka prośba ma najniższy z możliwych priorytetów, więc mówmy wprost, że zajmiemy się tym, gdy skończymy ważniejsze rzeczy. Natomiast jeżeli poleceniem jest przygotowanie ważnej prezentacji w zastępstwie za chorego współpracownika, odmowa może być naprawdę źle widziana. Zatem nie bójmy się odmawiać, jeżeli sprawy dotyczą mało istotnych zadań, jednak te, od których wiele zależy, traktujmy poważnie. Gwarantuję, że w dłuższej perspektywie niczego nie stracimy.

Powiedzieć "nie" trzeba umieć. Jak to zrobić?

- W wielu osobach odmawianie budzi duże emocje, dlatego albo zaczynają się nadmiernie tłumaczyć, albo przechodzą do ataku. Tymczasem w takich sytuacjach sprawdzają się proste zasady: mów stanowczo, łagodnie i bez lęku, bądź rzeczowy i nie kłam. Lepiej powiedzieć, że nie zostanie się po godzinach, bo obiecało się dziecku wypad na rower, niż zgubić się w szczegółach na temat chorej babci czy awarii rury w łazience.

Rozmawiała Marta Piatkowska

2012-07-16, ostatnia aktualizacja 2012-07-16 12:13

Instrukcje bezpieczeństwa i higieny pracy

Instrukcje bezpieczeństwa i higieny pracy

To właśnie pracownicy służby bezpieczeństwa i higieny pracy - a także pracownicy nadzoru (kierownicy, brygadziści, majstrowie) oraz sami pracownicy obsługujący maszyny i urządzenia techniczne tworzą zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, czyli w praktyce warunki niezbędne do wykonywania pracy w bezpieczny sposób.

Przede wszystkim od inwencji służby bhp zależy, jaką treść będzie miała dana instrukcja bhp! Pamiętaj, że powinieneś przy tym dociekliwie zbadać konkretne stanowisko pracy i wziąć pod uwagę podpowiedzi zatrudnionych na nim pracowników.
Udostępniane pracownikom aktualne instrukcje bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczą:

• stosowanych w firmie procesów technologicznych i wykonywania prac związanych z zagrożeniami wypadkowymi lub zdrowia pracowników,
• obsługi maszyn i innych urządzeń technicznych,
• postępowania z materiałami szkodliwymi dla zdrowia i niebezpiecznymi,
• udzielania pierwszej pomocy.

Instrukcje bhp powinny odpowiednio określać zarówno czynności do wykonania przed rozpoczęciem danej pracy, a także zasady i sposoby bezpiecznego jej wykonywania, jak również czynności do wykonania po zakończeniu tej pracy oraz zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych, stwarzających zagrożenie życia lub zdrowia pracowników.
Treść instrukcji bhp przed jej wdrożeniem powinna być skonsultowana z możliwie jak najszerszym gronem załogi, od kierownictwa firmy do szeregowego pracownika, a przede wszystkim z pracownikiem służby bhp.
Ponadto treść instrukcji bhp powinna wynikać ze sprawdzonych i przyjętych powszechnie metod pracy, ukształtowanych na przestrzeni wielu lat.
O wielu szczegółowych sprawach możesz dowiedzieć się od samych pracowników, obsługujących poszczególne urządzenia w zakładzie pracy. Przydatne informacje z pewnością uzyskacie od tych z nich, którzy posiadają wieloletni staż pracowniczy i bogate doświadczenie zawodowe.

Bezpieczne użytkowanie żurawi budowlanych

Podstawowe wymagania bezpiecznego użytkowania żurawi

Maszyny budowlane, takie jak żurawie, w zasadzie nie mogą być użytkowane bez ryzyka dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, stąd należy podjąć szczególne środki ostrożności oraz wprowadzić szczególne zasady minimalizowania tego ryzyka.

Poniżej wskazanych zostało 5 podstawowych zasad, których trzeba przestrzegać przy użytkowaniu żurawi budowlanych:

1. Powinny być umiejscowione w sposób zapewniający dostateczną przestrzeń między ich ruchomymi częściami a ruchomymi bądź stałymi elementami znajdującymi się w ich otoczeniu.
2. Montaż i demontaż powinny być dokonywane zgodnie z zaleceniami producenta.
3. Powinny posiadać zabezpieczenia przed skutkami uderzenia pioruna.
4. Uruchomienie żurawia powinno być możliwe tylko przez celowe zadziałanie na przeznaczony do tego celu układ sterowania.
5. Miejsca pracy lub konserwacji żurawi należy oświetlić, stosownie do wykonywanych czynności.

Pracownikom trzeba koniecznie zapewnić dostęp do informacji, w tym pisemnych instrukcji dotyczących użytkowania żurawi. Jest to obowiązek ciążący na pracodawcy. Instrukcje powinny zawierać co najmniej informacje dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie warunków użytkowania żurawi, występowania możliwych do przewidzenia sytuacji nietypowych oraz praktyki użytkowania żurawi.
Wśród obowiązkowych działań mających na celu bezpieczne użytkowanie żurawi jest przeprowadzanie odpowiednich szkoleń pracowników w zakresie bezpiecznego użytkowania żurawi, a także szkoleń osób wykonujących naprawy, modernizację, konserwację lub obsługę żurawi w tym zakresie.
Niedopuszczalne jest sytuowanie maszyn i urządzeń budowlanych bezpośrednio pod napowietrznymi liniami elektroenergetycznymi lub w odległości liczonej w poziomie od skrajnych przewodów, mniejszej niż:

1. 3 m - dla linii o napięciu znamionowym nieprzekraczającym 1 kV;
2. 5 m - dla linii o napięciu znamionowym powyżej 1 kV, lecz nieprzekraczającym 15 kV;
3. 10 m - dla linii o napięciu znamionowym powyżej 15 kV, lecz nieprzekraczającym
   30 kV;
4. 15 m - dla linii o napięciu znamionowym powyżej 30 kV, lecz nieprzekraczającym
   110 kV;
5. 30 m - dla linii o napięciu znamionowym powyżej 110 kV.

Ważne!
W czasie wykonywania robót budowlanych z zastosowaniem żurawi należy bezwarunkowo zachować wskazane odległości. Należy pamiętać, że mierzone są one do najdalej wysuniętego punktu żurawia wraz z ładunkiem.
Natomiast żurawie samojezdne, które na terenie wykonywania prac mogą zbliżyć się na niebezpieczną odległość do napowietrznych lub kablowych linii elektroenergetycznych, należy wyposażyć w sygnalizatory napięcia.

Wypadek podczas podróży służbowej

Wypadek podczas podróży służbowej

Oto pytanie, które dotarło do redakcji "Bhp w firmie".

Podczas dorocznej konferencji sprzedażowej organizowanej przez pracodawcę poza terenem zakładu pracy pracownica doznała urazu nogi, nadrywając ścięgno. Stało się to po konferencji, w trakcie tzw. wieczorku rozrywkowo-tanecznego, gdy poszkodowana była pod wpływem alkoholu. Przez kolejny tydzień przychodziła do pracy utykając. Jeszcze tydzień później, uderzyła tą samą nogę o biurko, podczas zwykłych czynności służbowych w biurze. Obecnie twierdzi, że od tego momentu ból się nasilił. Po wstępnej konsultacji z lekarzem stwierdzono, że naderwanie ścięgna nie może być spowodowane uderzeniem się o jakiś przedmiot. Czy jeżeli nie udowodnimy pracownicy, że w momencie wypadku była pod wpływem alkoholu, a ona się do tego nie przyzna, to takie zdarzenie może być zakwalifikowane jako wypadek przy pracy?
Poniżej nasza odpowiedź.
Wypadek pracownika w czasie podróży służbowej, biorącego udział w jej części rekreacyjnej, podlega ochronie prawnej, chyba że zachowanie pracownika jest naganne w sposób uzasadniający uznanie, iż doszło do zerwania związku z podróżą służbową.
O ile zdarzenie wypadkowe, które miało miejsce w trakcie tzw. wieczorku rozrywkowo-tanecznego nie jest wypadkiem przy pracy, bowiem doszło do zerwania związku z podróżą służbową (pracownica była pod wpływem alkoholu), to uderzenie tą samą nogą o biurko podczas zwykłych czynności służbowych, może być za taki uznane.
Skoro pracownica zgłosiła wypadek, pracodawca ma obowiązek powołać zespół powypadkowy. Natomiast w kwestii, czy uderzenie to spowodowało uraz (uszkodzenie ciała lub narządów człowieka w wyniku działania czynnika zewnętrznego), może wypowiedzieć się tylko lekarz.
Podstawa prawna

• Ustawa z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009 r. nr 167, poz. 1322 z późn. zm.).
• Wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1999 r., II UKN 545/98, OSP 2001/11/168.

Szkolenie bhp-luksus czy inwestycja?

Procesem szkolenia bhp w firmie nie może rządzić przypadek. Powinno to być działanie zaplanowane, którego podstawą jest świadomość, że inwestowanie w rozwój personelu nie jest luksusem, lecz dobrą inwestycją w jego zdrowie, życie i bezpieczeństwo w przyszłości.

Szkolenie bhp-luksus czy inwestycja?

Aby szkolenie przynosiło pożądane korzyści zarówno zakładowi pracy jak i samym pracownikom, muszą być spełnione następujące warunki:

• Osoba przeprowadzająca szkolenie musi mieć opracowane szczegółowe programy poszczególnych rodzajów szkoleń dla instruktorów w zakresie prowadzenia instruktaży oraz dla określonych grup stanowisk pracy. Powinien być w nich określony rodzaj wiedzy i umiejętności, jaki szkoleni powinni opanować.
• Kierownictwo zakładu pracy musi czuć się odpowiedzialne za przygotowanie swoje i personelu.
• Firma powinna zachęcać swoich pracowników do określenia i realizowania swoich potrzeb, zapewniać regularną ocenę pracy, zauważać wysiłki i ich wpływ na efektywność pracy.
• Powinna istnieć możliwość zaprezentowania i rozwiązania nowych problemów, które byłyby okazją do uczenia się, jak również możliwość uczestniczenia w dodatkowych kursach i szkoleniach z zakresu bhp.

Szkolenia bhp są niezmiernie ważne zarówno dla nowych, jak i obecnych pracowników, ponieważ stanowią zespół działań mających na celu doskonalenie pracy personelu w warunkach bezpiecznych dla życia i zdrowia. Szkolenie jest systematycznym procesem zmiany zachowań pracowników w zakresie bhp w kierunku zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i higieny pracy.
Program szkoleniowy, spełniając funkcje w zakresie organizacji i realizacji zamierzeń szkoleniowych, powinien stanowić interesującą propozycję dla pracowników ze strony pracodawcy, dzięki której mogą oni nabyć umiejętności i wiedzę o bhp związaną z wykonywaną pracą.

Ocena zagrożenia wybuchem

W obiektach i na terenach przyległych, gdzie są prowadzone procesy technologiczne z użyciem materiałów mogących wytworzyć mieszaniny wybuchowe lub w których materiały takie są magazynowane musi być dokonana ocena zagrożenia wybuchem (§ 37 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów).

Ocena zagrożenia wybuchem

W zakres oceny zagrożenia wybuchem wchodzą:

• wskazanie pomieszczeń zagrożonych wybuchem,
• wyznaczenie w pomieszczeniach i przestrzeniach zewnętrznych odpowiednich stref zagrożenia wybuchem z opracowaniem graficznej dokumentacji klasyfikacyjnej oraz wskazanie czynników mogących w nich zainicjować zapłon.

Wspomniana graficzna dokumentacja klasyfikacyjna musi zawierać plany sytuacyjne obrazujące:

• rodzaj i zasięg stref zagrożenia wybuchem,
• lokalizację i identyfikację źródeł emisji,
  według zasad określonych w odpowiednich Polskich Normach.

Ocenę zagrożenia wybuchem ma obowiązek wykonać:

• inwestor,
• projektant lub użytkownik decydujący o procesie technologicznym.

Ocena zagrożenia wybuchem może być częścią oceny ryzyka wybuchu, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 8 lipca 2010 r. w sprawie minimalnych wymagań, dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia w miejscu pracy atmosfery wybuchowej.
Klasyfikacja stref zagrożenia wybuchem została określona w odpowiedniej Polskiej Normie dotyczącej:

• zapobiegania wybuchowi,
• ochronie przed wybuchem.

Pomieszczenie, w którym może wytworzyć się mieszanina wybuchowa, powstała z wydzielającej się takiej ilości palnych gazów, par, mgieł lub pyłów, której wybuch mógłby spowodować przyrost ciśnienia w tym pomieszczeniu przekraczający 5 kPa, to pomieszczenie zagrożone wybuchem.
Szczegółowe wytyczne dotyczące określania przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch, znajdziesz w załączniku Wytyczne w zakresie określania przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
W pomieszczeniu należy wyznaczyć strefę zagrożenia wybuchem, jeżeli może w nim występować mieszanina wybuchowa o objętości co najmniej 0,01 m3 w zwartej przestrzeni.

Zagrożenia na stanowisku pracy sprzedawcy w markecie

Pracownicy marketów narażeni są na wiele czynników szkodliwych, uciążliwych, wpływających na ich bezpieczeństwo pracy. Praca w markecie to m. in. wykonywanie czynności związanych z transportem, magazynowaniem i sprzedażą towarów w warunkach dużego wysiłku fizycznego i umysłowego. Dlatego właśnie tak istotne jest właściwe przeszkolenie stanowiskowe pracownika zatrudnionego na tym stanowisku. Szczególnie ważne jest uświadomienie mu zagrożeń, jakie mogą wystąpić w jego pracy. Podpowiemy Ci, na jakie zagadnienia należy zwrócić uwagę, aby prawidłowo przeprowadzić instruktaż stanowiskowy sprzedawcy w markecie.

Zagrożenia na stanowisku pracy sprzedawcy w markecie

Jak zapewne wiesz, aby stosować ochronę przed zagrożeniami, najpierw należy zidentyfikować najczęściej występujące zagrożenia na stanowisku pracy sprzedawcy w markecie. O zagrożeniach należy poinformować szkolonych pracowników w trakcie pierwszej fazy szkolenia, są to podstawowe informacje dla szkolonego pracownika a także dla szkolącego.

W małych sklepach osoby zatrudnione jako sprzedawcy wykonują różne prace w ciągu zmiany roboczej. Osoby te muszą dowozić towar, rozkładać go na półkach, sprzątać halę sklepową, a także obsługiwać klientów przy kasie.
W przypadku pracowników marketów występuje większa specjalizacja, co może wpływać na małą zmienność w obciążeniu pracą. Sprzedawca w markecie wykonuje głównie prace związane z transportem towaru z magazynu, wykładaniem go na półki oraz dbaniem o ogólny wygląd stoiska.

Szczególną uwagę zwróć na zagrożenia związane z dolegliwościami układu mięśniowo - szkieletowego. Pracami typowymi dla sektora handlowego, które przyczyniają się do pojawienia się tych dolegliwości, są prace związane z:

• długotrwałym obciążeniem statycznym mięśni, np. podczas pracy w pozycji klęczącej lub na klęczkach przy układaniu towaru na niskich półkach,
• częstym podnoszeniem ładunków o dużej masie, np. wielopaków lub opakowań zbiorczych, przy pchaniu lub ciągnięciu wózków ręcznych z towarami.

Koniecznie zwróć uwagę na nie zawsze jeszcze doceniany i zauważany czynnik szkodliwy dla pracowników, jakim jest stres. Praca w marketach charakteryzuje się występowaniem wielu czynników sprzyjających powstawaniu stresu u pracowników.
Najczęściej występujące przyczyny stresu to:

• pośpiech związany ze zwiększonym napływem klientów, zwłaszcza w okresach przedświątecznych,
• odpowiedzialność materialna za towary, artykuły,
• tłok, ograniczona przestrzeń pracy,
• ograniczone poczucie prywatności,
• hałas,
• niewłaściwe oświetlenie,
• zbyt wysoka lub niska temperatura,
• brak ładu i porządku,
• zła organizacja pracy,
• ciągła praca w wymuszonej pozycji ciała.