piątek, 31 sierpnia 2012

Zaświadczenie o zdolności do pracy a urlop wypoczynkowy

Zaświadczenie o zdolności do pracy a urlop wypoczynkowy

Czy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, bez zaświadczenia o zdolności do pracy, można pracownika wysłać na urlop wypoczynkowy (26 dni) i urlop wynikający z niepełnosprawności (10 dni)?
Jeżeli pracodawca udzieli pracownikowi urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po spowodowanym chorobą okresie nieobecności trwającym więcej niż 30 dni, nie musi uprzednio uzyskać zaświadczenia lekarza medycyny pracy o zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku pracy, względnie na innym stanowisku pracy.
Pracodawca może także nie przychylić się do wniosku pracownika o udzielenie urlopu wypoczynkowego. W takim przypadku dopuszczenie do pracy pracownika będzie możliwe dopiero po przedłożeniu zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do zatrudnienia na określonym stanowisku pracy.
Pracownik, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. W warunkach przedstawionego stanu faktycznego istota zagadnienia wyraża się w tym, czy zgoda pracodawcy na wykorzystanie urlopu wypoczynkowego może poprzedzić ustalenie zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku pracy.
Urlop wypoczynkowy to przysługujący pracownikowi coroczny, nieprzerwany okres płatnego zwolnienia od pracy, w celu realizacji prawa do odpoczynku. W sytuacji, gdy celem urlopu jest realizacja prawa do odpoczynku to w trakcie korzystania z tego prawa nie zachodzi, w jakimkolwiek stopniu, okoliczność możliwości świadczenia pracy na dotychczasowym stanowisku.
Skoro wobec udzielenia pracownicy urlopu wypoczynkowego nie zachodzi konieczność podjęcia wykonywania pracy, to również nie zachodzi konieczność dopełnienia ustawowej przesłanki uprzedniego ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku, poprzedzającego możliwość dopuszczenia pracownicy na danym stanowisku pracy.
Na uwagę zasługuje wyrok Sądu Najwyższego z 20 marca 2008 r. w sprawie (sygn. akt II PK 214/07), który odnosząc się w uzasadnieniu do podobnych okoliczności stwierdził , w szczególności:"Ażeby spełniać warunki i cele urlopu wypoczynkowego, wypoczywać z wyłączeniem czynności z zakresu wykonywania pracy - nie było potrzebne, a na pewno nie było niezbędne wykazanie specjalnej sprawności do kontynuowania wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku."

środa, 29 sierpnia 2012

Wypadki przy pracy podczas użytkowania wózków jezdniowych podnośnikowych

Przeprowadzając instruktaż stanowiskowy trzeba poinformować pracownika jak ma postępować w sytuacji wypadku przy pracy:
- należy pouczyć szkolonego, że jeżeli sytuacja na to pozwala, musi on jak najszybciej zawiadomić przełożonego o zauważonym w zakładzie pracy wypadku albo zagrożeniu życia lub zdrowia ludzkiego,
- pracownik powinien również wiedzieć, że należy ostrzec współpracowników, a także inne osoby znajdujące się w rejonie zagrożenia o grożącym im niebezpieczeństwie,
- pracownik powinien udzielić pomocy poszkodowanemu, nie zapominajcie również o szybkim wezwaniu na miejsce wypadku wykwalifikowanych służb ratowniczych.

Wypadki przy pracy podczas użytkowania wózków jezdniowych podnośnikowych

Szkolonym pracownikom trzeba uświadomić, że przy wykonywaniu prac związanych z obsługą wózka powinni zachowywać szczególną ostrożność i nie mogą lekceważyć występujących przy tego typy pracach zagrożeń. Pracownicy obsługujący takie maszyny często nie zdają sobie sprawy z występujących zagrożeń. Wypadki z udziałem wózków podnośnikowych często kończą się poważnymi obrażeniami ciała, albo śmiercią.
Najczęściej do wypadków dochodzi na skutek:
  • uderzenia, przygniecenia przez spadające transportowane (składowane) materiały i opakowania,
  • pochwycenia przez nieosłonięte mechanizmy będące w ruchu (koła, paski napędowe),
  • oparzenia rozlanym kwasem, elektrolitem,
  • uderzenia o elementy konstrukcyjne maszyn,
  • upadki podczas przechodzenia obok wózków lub w czasie ich obsługi, a także podczas wsiadania i wysiadania z kabiny (siedziska) wózka,
  • przygniecenia przez przewrócone wózki.
Wypadki te najczęściej spowodowane są:
  • brakiem osłon i urządzeń zabezpieczających lub ich wadliwą konstrukcja albo nieprawidłowym zamocowaniem,
  • wykonywaniem przez pracowników prac konserwatorskich maszyn będących w ruchu,
  • nieprzestrzeganie przepisów bhp podczas napraw, konserwacji, smarowania i remontów wózków,
  • niewłaściwym zachowaniem się pracowników, lekceważeniem zagrożenia, nieużywanie pasów bezpieczeństwa, nieużywaniem środków ochrony indywidualnej,
  • eksploatacją wózka niezgodnie z jego dokumentacją techniczno - eksploatacyjną (przeciążenie wózka, utrata stateczności wózka).
Omówienie ze szkolonymi pracownikami zdarzeń wywołujących wypadki i ich najczęstszych przyczyn powinno uświadomić im gdzie i jakiego rodzaju mogą wystąpić zagrożenia powodujące wypadki przy pracy i jak należy prawidłowo się zachować aby uniknąć wypadków przy pracy.

wtorek, 28 sierpnia 2012

"Prace szczególnie niebezpieczne" w aktach prawnych


Prace szczególnie niebezpieczne to prace o zwiększonym zagrożeniu lub wykonywane w utrudnionych warunkach, uznane za takie przez przepisy bhp bądź instrukcje eksploatacyjne urządzeń i instalacji albo przez pracodawcę.
Każdy pracodawca i pracownik służby bhp muszą wiedzieć, jakie przepisy oraz dokumenty dotyczą prac szczególnie niebezpiecznych. Nie zawsze jest to proste, gdyż prace te są określone w wielu różnych aktach prawnych.

"Prace szczególnie niebezpieczne" w aktach prawnych

Prace szczególnie niebezpieczne to także te prace, które zostały określone w innych aktach prawnych dotyczących bhp niż rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.). Chodzi tu między innymi o prace:
1) naprawcze poza procesem technologicznym, wykonywane w strefach zagrożenia wybuchem i prowadzone przy magazynowaniu, napełnianiu oraz rozprowadzaniu gazów płynnych (rozporządzenie Ministra Gospodarki z 6 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy magazynowaniu, napełnianiu i rozprowadzaniu gazów płynnych - Dz.U. nr 75, poz. 846 ze zm.);
2) wykonywane w I i II strefie zagrożenia gazowego w hutach żelaza oraz stali (rozporządzenie Ministra Gospodarki z 14 lipca 2010 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w hutnictwie żelaza i stali - Dz.U. nr 142, poz. 951);
3) wykonywane przy urządzeniach oraz instalacjach energetycznych (rozporządzenie Ministra Gospodarki z 17 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach i instalacjach energetycznych - Dz.U. nr 80, poz. 912);
4) przy zbieraniu szyszek, nasion i pędów z drzew stojących oraz przy usuwaniu drzew trudnych (rozporządzenie Ministra Środowiska z 24 sierpnia 2006 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu niektórych prac z zakresu gospodarki leśnej - Dz.U. nr 161, poz. 1141);
5) przy budowie i przebudowie oraz remoncie jednostek pływających, wykonywane w warunkach szczególnego zagrożenia zdrowia i życia pracowników, podczas których istnieje niebezpieczeństwo wybuchu gazu, uduszenia, oparzenia, zatrucia, porażenia prądem elektrycznym, napromieniowania substancjami radioaktywnymi, utonięcia lub upadku z dużej wysokości (rozporządzenie Ministra Gospodarki z 30 maja 2001 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy budowie i przebudowie oraz remoncie jednostek pływających - Dz.U. nr 73, poz. 770 ze zm.);
6) w zakresie:
  • czyszczenia powierzchni metodami strumieniowo-ściernymi przy użyciu urządzeń z otwartym lub zamkniętym obiegiem ścierniwa, w strumieniu sprężonego powietrza, wody bądź mieszaniny wody i sprężonego powietrza,
  • natryskiwania lub napylania powierzchni wyrobami lakierowymi w postaci płynnej bądź proszku, przy użyciu urządzeń natryskowych lub napylających,
  • natryskiwania cieplnego powierzchni metali przy użyciu pistoletowych urządzeń łukowych, plazmowych i płomieniowych - w tym naddźwiękowych i detonacyjnych
(rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 14 stycznia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy czyszczeniu powierzchni, malowaniu natryskowym i natryskiwaniu cieplnym - Dz.U. nr 16, poz. 156);
7) prace podwodne - czynności wykonywane pod powierzchnią wody z zastosowaniem materiałów wybuchowych lub pirotechnicznych, przy skażeniu niebezpiecznymi substancjami bądź preparatami chemicznymi, przy cięciu i spawaniu metali, przy użyciu urządzeń hydraulicznych i pneumatycznych, przy poszukiwaniu, przenoszeniu oraz rozbrajaniu min lub amunicji, a także przy prowadzeniu prób nowego sprzętu nurkowego albo sprawdzaniu nowych technologii prac podwodnych (ustawa z 17 października 2003 r. o wykonywaniu prac podwodnych - Dz.U. nr 199, poz. 1936 ze zm.).
Zaliczenie danego rodzaju pracy do prac szczególnie niebezpiecznych może być zawarte w instrukcjach eksploatacji urządzeń i instalacji, w jakie wyposażony jest Twój zakład pracy. Dlatego w przypadku zakupu i instalowania w Twojej firmie nowych maszyn, urządzeń oraz instalacji dopilnuj, aby ich producent dostarczył instrukcje ich eksploatacji, a Ty dokładnie się z nimi zapoznaj.

poniedziałek, 27 sierpnia 2012

Odśnieżanie dachów i chodników a bhp

Odśnieżanie dachów i chodników a bhp

Warunkiem dopuszczenia do pracy na wysokości, przy odśnieżaniu dachów, jest posiadanie przez pracownika:
  • aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do takiej pracy (art. 229 § 4 Kodeksu pracy, dalej: kp),
  • wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności i znajomości przepisów oraz zasad bhp (art. 2373 § 1 kp),
  • przeszkolenia w zakresie bhp przed dopuszczeniem go do pracy (art. 2373 § 2 kp).
Warto wiedzieć
Do zakresu obowiązków osób zatrudnianych przy odśnieżaniu chodników należy w szczególności:
  • usuwanie śniegu, lodu i błota pośniegowego oraz uszorstnianie nawierzchni (posypywanie nawierzchni piaskiem),
  • sprzątanie polegające na zebraniu z całej powierzchni utrzymywanych zimą ciągów komunikacyjnych odpadów powstałych z materiałów uszorstniających używanych do zwalczania śliskości.
Każdy pracownik zatrudniony przy odśnieżaniu dachów lub chodników musi przed rozpoczęciem pracy odbyć instruktaż stanowiskowy bhp.
Szatnie
Praca przy odśnieżaniu charakteryzuje się znacznym wysiłkiem fizycznym. Organizm pracownika narażony jest na przegrzanie. Natomiast podczas przerwy na odpoczynek następuje jego gwałtowne wychłodzenie. W rezultacie pracownik może często przeziębiać się - chorować.
Dlatego pracownikom zatrudnionym przy odśnieżaniu należy zapewnić możliwość korzystania z szatni, w której powinny znajdować się pomieszczenia wyposażone w urządzenia do suszenia odzieży oraz czyszczenia obuwia (§ 10 ust. 1 załącznika nr 3 Wymagania dla pomieszczeń i urządzeń higienicznosanitarnych do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy - Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 z późn. zm.).
Pomieszczenia do ogrzewania się pracowników
Ważne jest także zapewnienie takim pracownikom, w pobliżu miejsc ich pracy, pomieszczenia umożliwiającego im schronienie się przed opadami atmosferycznymi, ogrzanie się i zmianę odzieży.
Pomieszczenie takie powinno być również zaopatrzone w urządzenia do podgrzewania posiłków. Z kolei temperatura w nim powinna wynosić co najmniej 16°C (289 K), a na każdego pracownika najliczniejszej zmiany powinno przypadać co najmniej 0,1 m2 powierzchni, przy czym całkowita powierzchnia pomieszczenia nie może być mniejsza niż 8 m2.
Jednak gdy nie jest możliwe zapewnienie wspomnianego pomieszczenia pracownikom odśnieżającym dachy lub chodniki, trzeba im zapewnić, w pobliżu miejsc ich pracy, odpowiednio urządzone źródła ciepła, przy zachowaniu wymagań ochrony przeciwpożarowej.

Stosowanie ochronników słuchu

Długotrwałe przebywanie w hałasie o dużym poziomie powoduje powstanie trwałego upośledzenia (ubytku) słuchu, zaliczanego do chorób zawodowych. Wartość podwyższenia progu słyszalności nazywa się trwałym ubytkiem słuchu i przedstawia się w postaci krzywej zwanej autodiagramem. Do trwałych ubytków słuchu dochodzi najczęściej w wyniku długotrwałego narażenia na hałas o poziomach dźwięku A przekraczających 80 dB.

Stosowanie ochronników słuchu

Ochronniki słuchu należą do środków ochrony indywidualnej, bezpośrednio chroniących użytkownika przed narażeniem na hałas, i mają charakter ochrony biernej. Stosuje się je wówczas, gdy:
  • źródło narażenia nie może być usunięte lub
  • nie mogą być zastosowane skuteczne środki ochrony zbiorowej.
W przypadku gdy uniknięcie lub wyeliminowanie ryzyka zawodowego wynikającego z narażenia na hałas jest niemożliwe za pomocą środków ochrony zbiorowej lub organizacji pracy, pracodawca musi udostępnić pracownikom środki ochrony indywidualnej słuchu, jeśli wielkości charakteryzujące hałas w środowisku pracy przekraczają wartości progów działania, określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 5 sierpnia 2005 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach związanych z narażeniem na hałas lub drgania mechaniczne (Dz.U. nr 157, poz. 1318).
Gdy wielkości charakteryzujące hałas osiągają lub przekraczają wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń (NDN), pracodawca nie tylko udostępnia środki ochrony indywidualnej słuchu pracownikom, lecz także nadzoruje prawidłowość ich stosowania.
Środków ochrony indywidualnej słuchu nie stosuje się do prac:
  • przy których właściwe zastosowanie środków ochrony indywidualnej słuchu przez cały czas mogłoby spowodować większe zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa pracownika niż rezygnacja z ich stosowania, tzn. prac wykonywanych w szczególności przez:
  • osoby prowadzące akcję ratowniczą w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska, usunięcia awarii albo przeciwdziałania klęsce żywiołowej,
  • kierujących pojazdami samochodowymi, ciągnikami rolniczymi albo maszynami samobieżnymi po drogach publicznych lub drogach komunikacyjnych i transportowych na terenie zakładu pracy;
    • wykonywanych przez artystów - wykonawców widowisk muzycznych i rozrywkowych.

Karanie pracownika za naruszenie przepisów bhp

Karanie pracownika za naruszenie przepisów bhp, a postępowanie powypadkowe.
 
Jeżeli nie można wniosku o ukaranie zapisać w treść protokołu powypadkowego, to kto ma wnioskować o ukaranie pracownika w związku ze stwierdzeniem przez zespół powypadkowy naruszenia przez pracownika przepisów bhp? Jeżeli mistrz nadzorujący prace tego nie zrobi, to kto, powinien ukarać pracownika - pracownik służby bhp w odwołaniu się do postępowania powypadkowego?
Na każde stwierdzone przez osobę zajmującą się bhp w firmie i nie tylko przez tę osobę naruszenie przepisów lub zasad bezpieczeństwa i higieny pracy reakcja powinna być natychmiastowa.

Odrębnym zagadnieniem jest redakcja protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku.
W protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, w części dotyczącej ustalenia przyczyn wypadku jest miejsce na określenie dowodów, na podstawie których zespół powypadkowy stwierdza, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia (enumeratywnie wymienionych), spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Taki zapis wyczerpuje uprawnienia zespołu powypadkowego. Ani w tej, ani w innej części protokołu nie ma miejsca na wnioskowanie o ukaranie.
W razie, gdy pracownik nie godzi się z treścią protokołu, w szczególności wskazujące, iż wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez niego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa przysługuje mu prawo zgłoszenia uwag i zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole. Gdyby jego uwagi nie zostały uwzględnione może wystąpić do sądu rejonowego - sądu pracy w z powództwem o ustalenie i sprostowanie protokołu na podstawie art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego.
Oceny zachowania pracownika może dokonać - a jeżeli uzna za stosowne to dokona - pracodawca, któremu protokół zostanie przedłożony do zatwierdzenia, chyba że wcześniej został powiadomiony o zasadności i celowości nałożenia kary dyscyplinarnej. Pociągnięcie pracownika do odpowiedzialności porządkowej odbywa się według zasad określonych przepisami Kodeksu pracy.

Kto może tankować auto-gaz?

Prace związane z napełnianiem, przechowywaniem i rozprowadzaniem gazu płynnego oraz konserwacją urządzeń technologicznych w tym zakresie mogą wykonywać wyłącznie pracownicy posiadający kwalifikacje określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 18 lipca 2001 r. w sprawie trybu sprawdzania kwalifikacji wymaganych przy obsłudze i konserwacji urządzeń technicznych - Dz.U. nr 79, poz. 849 z późn. zm. (§ 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 6 września 1999 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy magazynowaniu, napełnianiu i rozprowadzaniu gazów płynnych - Dz.U. nr 75, poz. 846 z późn. zm.).

Kto może tankować auto-gaz?
 
Na stacjach paliw płynnych i samodzielnych stacjach auto-gazu kwalifikacje wymagane są przy:
  • obsłudze zbiorników stałych z zespołami napędowymi na skroplone gazy węglowodorowe,
  • napełnianiu zbiorników przenośnych o pojemności powyżej 350 cm3.
Zaświadczenie kwalifikacyjne
Osoby wykonujące te czynności muszą posiadać zaświadczenia kwalifikacyjne potwierdzające:
  • umiejętność praktycznego ich wykonywania,
  • znajomość odpowiednich warunków technicznych, norm i przepisów w tym zakresie.
Sprawdzenie kwalifikacji - egzamin
Sprawdzenie kwalifikacji przeprowadza się na wniosek osoby zainteresowanej lub pracodawcy zatrudniającego taką osobę. Komisja kwalifikacyjna wyznacza termin egzaminu sprawdzającego kwalifikacje i niezwłocznie powiadamia o nim wnioskodawcę.
Egzamin składa się z 2 części:
  • ustnej, z wiedzy teoretycznej,
  • praktycznej, polegającej na sprawdzeniu umiejętności.
Szczegółową tematykę egzaminu ustala komisja kwalifikacyjna w zależności od rodzaju i zakresu kwalifikacji, o których sprawdzenie ubiega się wnioskodawca, oraz podaje mu ją do wiadomości na 14 dni przed terminem egzaminu.

czwartek, 23 sierpnia 2012

Od 2012 r. nowe zasady przewozu towarów niebezpiecznych

1 stycznia 2012 r. weszła w życie nowa ustawa o przewozie towarów niebezpiecznych. Wyjątkiem są tu jej art. 124 pkt 1 i 2 lit. a oraz b, które zaczęły obowiązywać 24 października 2011 r., a także art. 131 ust. 1-3 i 132 ust. 1 oraz 2, które weszły w życie 25 grudnia 2011 r.
Jednocześnie przestały obowiązywać:
  • stara ustawa z 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz.U. nr 199, poz. 1671 z późn. zm.),
  • stara ustawa z 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych (Dz.U. nr 97, poz. 962 z późn. zm.).
Od 2012 r. nowe zasady przewozu towarów niebezpiecznych
Nowa ustawa określa zasady prowadzenia działalności w zakresie krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego, koleją oraz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, a także organy i jednostki realizujące zadania związane z takim przewozem.
Powinieneś także wiedzieć, że:
  • ADR to Umowa europejska dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzona w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz.U. z 2011 r. nr 110, poz. 641) ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w odniesieniu do Polski, ogłoszonymi we właściwy sposób;
  • RID to Regulamin dla międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID) będący załącznikiem C do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF), sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz.U. z 2007 r. nr 100, poz. 674 i 675 z późn. zm.) ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w odniesieniu do Polski, ogłoszonymi we właściwy sposób;
  • ADN to Umowa europejska dotycząca międzynarodowego przewozu śródlądowymi drogami wodnymi towarów niebezpiecznych (ADN), zawarta w Genewie dnia 26 maja 2000 r. (Dz.U. z 2010 r. nr 235, poz. 1537) ze zmianami obowiązującymi od dnia ich wejścia w życie w odniesieniu do Polski, ogłoszonymi we właściwy sposób;
  • towar niebezpieczny to materiał lub przedmiot, który zgodnie z ADR, RID bądź ADN nie jest dopuszczony, odpowiednio, do przewozu drogowego, koleją albo żeglugą śródlądową lub jest dopuszczony do takiego przewozu na warunkach określonych w tych przepisach;
  • przewóz drogowy towarów niebezpiecznych to każde przemieszczenie takich towarów pojazdem po drodze publicznej lub innych ogólnodostępnych drogach, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas takiego przewozu i czynności z nim związanych;
  • przewóz koleją towarów niebezpiecznych to każde przemieszczenie takich towarów wagonem, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas takiego przewozu i czynności z nim związanych;
  • przewóz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych to każde przemieszczenie takich towarów statkiem po wodach śródlądowych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas takiego przewozu i czynności z nim związanych;
  • uczestnicy przewozu towarów niebezpiecznych to podmioty wymienione w ADR, RID lub ADN bądź jednostka wojskowa, prowadzące działalność związaną z takim przewozem;
  • osoba wykonująca czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych to osoba fizyczna zatrudniona przez uczestnika takiego przewozu lub wykonującą czynności na jego rzecz;
  • podmiot prowadzący kursy to podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia kursów ADR oraz kursu na eksperta ADN, eksperta ADN ds. przewozu gazów i eksperta ADN ds. przewozu chemikaliów, a także kursów dla doradców ds. bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych;
  • producent, upoważniony przedstawiciel i wprowadzenie do obrotu to producent, upoważniony przedstawiciel oraz wprowadzenie do obrotu w rozumieniu ustawy z 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz.U. z 2010 r. nr 138, poz. 935 z późn. zm.);
  • zaświadczenie ADR to dokument, który potwierdza ukończenie przez kierowcę kursu ADR i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu dla kierowców wykonujących przewóz drogowy towarów niebezpiecznych;
  • świadectwo eksperta ADN to dokument, który potwierdza ukończenie kursu i złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu kończącego kurs na takiego eksperta;
  • pojazd to pojazd samochodowy lub zespół pojazdów, który składa się z pojazdu samochodowego i przyczepy bądź naczepy, albo ciągnika rolniczego i przyczepy, w rozumieniu ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 z późn. zm.), tzw. Kodeksu drogowego;
  • wagon to pojazd kolejowy bez własnego układu napędzającego, który porusza się na własnych kołach po torach kolejowych i jest używany do przewozu towarów;
  • statek to urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez takiego napędu, które jest używane do przewozu towarów;
  • środek transportu to pojazd, wagon lub statek używany do przewozu towarów niebezpiecznych;
  • urządzenie transportowe to urządzenie umieszczane w środku transportu lub trwale z nim połączone, wykorzystywane do przewozu towaru, przede wszystkim cysterna, kontener, kontener do przewozu luzem, wagon-bateria, pojazd-bateria, pojazd MEMU, wieloelementowy kontener do gazu (MEGC) i duży pojemnik do przewozu luzem (DPPL);
  • ciśnieniowe urządzenia transportowe to:
- naczynia ciśnieniowe, a w odpowiednich przypadkach ich zawory i inne wyposażenie, objęte działem 6.2. ADR, RID lub ADN,
- zbiorniki, pojazdy-baterie, wagony-baterie, wieloelementowe kontenery do gazu (MEGC), a w odpowiednich przypadkach ich zawory i inne wyposażenie, objęte działem 6.8 odpowiednio ADR, RID oraz ADN,
jeżeli używane są zgodnie z odpowiednio ADR, RID i ADN w transporcie gazów klasy 2, z wyłączeniem gazów lub przedmiotów, które mają w kodzie klasyfikacyjnym cyfry 6 oraz 7, a także transporcie niektórych towarów niebezpiecznych innych klas określonych w nowej ustawie - ciśnieniowe urządzenia transportowe obejmują naboje gazowe (UN 2037), ale nie obejmują aerozoli (UN 1950), otwartych naczyń kriogenicznych, butli do aparatów oddechowych, gaśnic (UN 1044), jak również ciśnieniowych urządzeń transportowych wyłączonych zgodnie z podrozdziałem 1.1.3.2 odpowiednio ADR, RID, i ADN oraz z zakresu stosowania zasad budowy, a także badań opakowań zgodnie ze szczególnymi przepisami działu 3.3 odpowiednio ADR, RID oraz ADN;
  • użytkowanie to napełnianie, okresowe przechowywanie połączone z przewozem, opróżnianie lub ponowne napełnianie ciśnieniowych urządzeń transportowych;
  • znak zgodności Π to oznakowanie, które potwierdza zgodność ciśnieniowego urządzenia transportowego z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID i ADN oraz nowej ustawie.
Ważne
Ustalono, że:
  • nowa ustawa nie ma zastosowania do przewozu towarów niebezpiecznych:
- w przypadkach wskazanych odpowiednio w ADR, RID lub ADN,
- statkami morskimi na morskich wodach wewnętrznych,
- promami pływającymi po wodach morskich, przepływającymi po śródlądowej drodze wodnej lub przez port,
- wykonywanego w całości w granicach obszaru niebędącego obszarem ogólnodostępnym;
  • przy krajowym przewozie towarów niebezpiecznych nie obowiązują wymagania odpowiednio ADR, RID lub ADN, które dotyczą używania języków innych niż polski;
  • w kwestiach, które nie zostały uregulowane przez nową ustawę, do przewozu towarów niebezpiecznych, w tym środków transportu i urządzeń transportowych, należy stosować odpowiednio ADR, RID lub ADN.
Podstawa prawna
Ustawa z 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych (Dz.U. nr 227, poz. 1367 z późn. zm.).

Zakłady opieki zdrowotnej - wymagania fachowe i sanitarne

Pamiętaj, że pomieszczenia oraz urządzenia zakładu opieki zdrowotnej powinny odpowiadać zarówno pod względem fachowym, jak również sanitarnym, odpowiednio do rodzaju danego zakładu opieki zdrowotnej, wymaganiom rozporządzenia Ministra Zdrowia z 2 lutego 2011 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 31, poz. 158).

Zakłady opieki zdrowotnej - wymagania fachowe i sanitarne
Zakład opieki zdrowotnej, który:
  • prowadził już działalność 26 lutego 2011 r.;
  • po 26 lutego 2011 r. prowadzi lub będzie dopiero prowadził działalność w pomieszczeniach, w których w ciągu roku przed tym dniem była prowadzona działalność:
- innego zakładu opieki zdrowotnej,
- indywidualnej praktyki lekarskiej,
- indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej,
- grupowej praktyki lekarskiej,
- indywidualnej praktyki pielęgniarek, położnych,
- indywidualnej specjalistycznej praktyki pielęgniarek, położnych,
- grupowej praktyki pielęgniarek, położnych,
oraz niespełniający wymagań rozporządzenia Ministra Zdrowia z 2 lutego 2011 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej, musi dostosować swoje pomieszczenia oraz urządzenia do tych wymagań do 31 grudnia 2016 r.
Do 30 czerwca 2012 r. kierownik takiego zakładu opieki zdrowotnej ma obowiązek przedstawić właściwemu organowi prowadzącemu odpowiedni rejestr program dostosowania swojego zakładu opieki zdrowotnej do wymagań rozporządzenia Ministra Zdrowia z 2 lutego 2011 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej, zaopiniowany przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a w stosunku do szpitali - państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego PIS. Z kolei odnośnie do zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez:
  • ministra właściwego ds. wewnętrznych, obecnie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wspomniany program opiniuje odpowiedni państwowy inspektor sanitarny Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
  • ministra właściwego ds. obronności państwa, obecnie Ministra Obrony Narodowej, wspomniany program opiniuje odpowiedni wojskowy inspektor sanitarny Wojskowej Inspekcji Sanitarnej.

Bezpieczny transport maszyn

Podczas transportu maszyny lub jej części nie powinien być możliwy nagły jej ruch bądź powstanie zagrożenia wynikające z braku stateczności, jeżeli maszyna albo jej części obsługiwane są zgodnie z instrukcjami.
Należy także pamiętać, aby narzędzia lub części maszyn, nawet o niewielkiej masie, które mogą stwarzać zagrożenie, były przemieszczane z zachowaniem specjalnych środków ostrożności.

Zapewnienie bezpiecznego transportu maszyn
 
Maszyna lub każda z jej części powinny:
  • umożliwiać bezpieczny transport,
  • być opakowane lub zaprojektowane tak, aby umożliwić bezpieczne i niepowodujące uszkodzeń składowanie
(§ 15 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn - Dz.U. nr 199, poz. 1228 z późn. zm.).
Jeżeli masa, wielkość lub kształt samej maszyny bądź jej części uniemożliwiają jej ręczne przemieszczanie, maszyna albo każda z jej części alternatywnie powinny:
  • być wyposażone w elementy umożliwiające zamocowanie do urządzenia podnoszącego,
  • być zaprojektowane tak, aby było możliwe zamocowanie elementów umożliwiających zamocowanie do urządzenia podnoszącego,
  • mieć kształt umożliwiający łatwe zamocowanie do standardowych urządzeń podnoszących
(§ 15 ust. 3 pkt 1-3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).
Dodatkowo jeżeli maszyna lub jej część jest przewidziana do przemieszczania ręcznego, alternatywnie powinna:
  • być łatwa w przemieszczaniu,
  • mieć wyposażenie do bezpiecznego podnoszenia i przemieszczania
(§ 15 ust. 4 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 21 października 2008 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla maszyn).

środa, 22 sierpnia 2012

Szkolenie okresowe bhp pracowników na stanowiskach robotniczych pracujących w mikroklimacie zimnym lub gorącym

Człowiekowi będącemu najważniejszym ogniwem w procesie pracy i podmiotem działań należy zapewnić takie warunki środowiska pracy, które nie spowodują zagrożeń, narażeń i uciążliwości. Zatem wymagane jest, aby praca i jej warunki wykonywania były możliwie jak najlepiej dostosowane do konkretnego człowieka również w zakresie komfortu termicznego.
Wykonywanie prac w mikroklimacie zimnym lub gorącym wiąże się z wieloma zagrożeniami dla zdrowia a nawet życia pracowników. Istotne jest więc przekazanie pracownikom niezbędnej wiedzy na temat wpływu mikroklimatu na organizm człowieka, zagrożeń i uciążliwości związanych z pracą w mikroklimacie zimnym czy gorącym oraz sposobami ochrony przed nimi.

Szkolenie okresowe bhp pracowników na stanowiskach robotniczych pracujących w mikroklimacie zimnym lub gorącym
W pomieszczeniach pracy należy zapewnić temperaturę odpowiednią do rodzaju wykonywanej pracy (metod pracy i wysiłku fizycznego niezbędnego do jej wykonania) - nie niższą niż 14° C, chyba że względy technologiczne na to nie pozwalają (chodzi np. o chłodnie).
W pomieszczeniach pracy, w których wykonywana jest lekka praca fizyczna i w pomieszczeniach biurowych temperatura nie może być niższa niż 18°C. Przestrzeganie tego przepisu nie zwalnia pracodawców z zapewnienia pracownikom odzieży ochronnej oraz możliwości podgrzewania posiłków.
Na przy pracach budowlanych w pomieszczeniach, gdzie pracownicy wykonują prace w okryciach zewnętrznych temperatura nie może być niższa niż 16°C, w pomieszczeniach przeznaczonych do rozbierania - szatniach, łaźniach nie może być niższa niż 24°C (rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 6 lutego 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych).
Natomiast w pomieszczeniach nieprzeznaczonych do stałego przebywania ludzi temperatura powinna wynosić co najmniej 5°C. Jeżeli osoby zatrudnione wykonują swoje obowiązki w halach, temperatura wewnątrz hali nie może być niższa niż 14° C. Jeżeli nie jest to możliwe, pracę traktuje się jak wykonywaną na powietrzu, ale wtedy pracownik powinien mieć zapewnione miejsce do rozgrzania się, o temperaturze co najmniej 16° C.
Jedynie pracujący w biurach i inne osoby wykonujące lżejszą pracę muszą mieć w pomieszczeniach minimum 18° C.
Jednakże nie zawsze praca wykonywana jest w opisanych wyżej warunkach. Wiele rodzajów aktywności zawodowej odbywa się w zimnym mikroklimacie (definicja przyjęta w naszym kraju stanowi, że zimny mikroklimat jest wówczas, gdy temperatura otoczenia jest niższa od 10 °C). Nie jest to tylko praca na zewnątrz pomieszczeń w chłodnej porze roku, ale również praca w pomieszczeniach, które są specjalnie chłodzone, bo tego wymaga proces produkcyjny, jak np.:
  • wytwarzanie (przeróbka) niektórych artykułów spożywczych (rozbiór i pakowanie mięsa),
  • ich przechowywanie (przechowalnie warzyw, owoców),
  • zamrażanie i dalsze przechowywanie mrożonej żywności.

Prace, które powinny być wykonywane przez co najmniej 2 osoby

Już 18 stycznia 2009 r. przestało obowiązywać rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie rodzajów prac, które powinny być wykonywane przez co najmniej dwie osoby (Dz.U. nr 62, poz. 288). Zostało ono uznane za uchylone przez ustawę z 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy (Dz.U. nr 223, poz. 1460).
Jednak pracodawca musi zapewnić, aby prace, przy których istnieje możliwość wystąpienia szczególnego zagrożenia zdrowia lub życia ludzkiego, były wykonywane przez co najmniej 2 osoby, w celu zapewnienia asekuracji.

Prace, które powinny być wykonywane przez co najmniej 2 osoby
W praktyce wygląda to tak, że pracodawca, po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami, uwzględniając przepisy wykonawcze bhp - dotyczące wykonywania prac w różnych gałęziach pracy - do Kodeksu pracy, wydane na podstawie jego art. 23715 § 1 i 2, musi ustalić wykaz takich prac, które występują w jego firmie.
Niewątpliwie należy do nich zaliczyć prace, które określał załącznik Wykaz rodzajów prac, które powinny być wykonywane przez co najmniej dwie osoby do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie rodzajów prac, które powinny być wykonywane przez co najmniej dwie osoby.
Dlatego też pracodawca, wykonując wspomniany obowiązek, może, a nawet powinien, korzystać pomocniczo z tego załącznika, który obecnie - po uznaniu za uchylone zawierającego go rozporządzenia - powinniście traktować jako zasadę bezpieczeństwa i higieny pracy.
W tym miejscu warto przypomnieć, że pracodawca musi przestrzegać nie tylko przepisów, ale także zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
A zatem, obowiązek taki oznacza, że pracodawca ma obowiązek stosować w praktyce również nieokreślone w żadnych przepisach bhp zasady bhp, które w danym przypadku konieczne są w celu ochrony zdrowia i życia ludzkiego.
Reasumując, obowiązek pracodawcy przestrzegania zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest obowiązkiem prawnym.
Rozwiązanie takie ma głęboki logiczny sens. Chodzi o to, że brak w danym przypadku konkretnych przepisów bhp nie może zwalniać pracodawcy z obowiązku ochrony zdrowia i życia ludzkiego.

Kontrola dolegliwości mięśniowo-szkieletowych związanych z pracą

Dolegliwości mięśniowo-szkieletowe związane z pracą (z ang. work related musculoskeletal disorders - WMSDs), to takie dolegliwości do powstania których przyczyniły się w znacznym stopniu środowisko pracy oraz sposób wykonywania pracy, które uległy pogłębieniu (nasileniu) w wyniku oddziaływania warunków pracy. Czynniki środowiska pracy, wspólnie z indywidualnymi predyspozycjami pracowników (np. ograniczeniami w sprawności fizycznej czy istniejącymi już problemami zdrowotnymi) oraz czynnikami natury społecznej, są uważane za te, które przyczyniają się do rozwoju WMSDs.
Ich wpływ jest szerszy i obejmuje też obniżenie wydajności pracy lub niezadowolenie pracowników (objawiające się np. zmniejszoną motywacją lub chęcią do przychodzenia do pracy) oraz zwiększenie absencji fluktuacji pracowników.
Powszechnymi przykładami są prace wymagające: powtarzalnych ruchów, znacznej siły lub długotrwałego obciążenia statycznego mięśni, częstego podnoszenia ładunków o dużej masie, pchania, ciągnięcia, przyjmowania przez dłuższy czas wymuszonej pozycji ciała.
Drgania mechaniczne oraz chłód mogą zwiększać ryzyko wystąpienia dolegliwości, podobnie jak długotrwałe napięcie psychiczne.
Poziom ryzyka wystąpienia WMSDs zależy w dużej mierze od: intensywności, częstości, czasu narażenia na warunki środowiska pracy, indywidualnej (osobniczej) zdolności do radzenia sobie z nimi. Warunki te nazywamy ergonomicznymi czynnikami ryzyka.

Kontrola dolegliwości mięśniowo-szkieletowych związanych z pracą
Poszukiwanie oznak wskazujących na występowanie dolegliwości mięśniowo-szkieletowych związanych z pracą (WMSDs)
Rozpoznawanie oznak (część z nich jest oczywista, podczas gdy inne są bardziej subtelne)
Sygnałami, które powinny zwrócić uwagę pracodawcy, są informacje pochodzące z:
  • analizy wykonywanych zadań roboczych, obejmujących powtarzający się, znaczny wysiłek, wymuszoną pozycję ciała przy pracy lub stosowanie urządzeń generujących drgania mechaniczne,
  • publikacji lub notatek w pismach specjalistycznych (lub innych źródłach), wskazujących na występowanie przypadków WMSDs w branży, w której działa dana firma,
  • rozmów pracowników, podczas których uskarżają się oni na określone dolegliwości (np. bóle rąk lub pleców, które mogą być oznaką poważnych schorzeń, jak zespół cieśni nadgarstka czy przepuklina krążków międzykręgowych w odcinku lędźwiowym),
  • wniosków o zwiększenie tempa pracy lub zmiany oprzyrządowania w celu podniesienia wydajności pracy pracownika (bez wcześniejszej oceny wpływu nowych rozwiązań na zdrowie, powinno to być niemożliwe do wykonania).
Określanie zaangażowania do radzenia sobie z problemem
Wskazówki dotyczące problemów ergonomicznych mogą determinować wielkość wysiłku (nakładu pracy) ukierunkowanego na rozwiązanie problemu. I tak, np. jeśli zgromadzone dane wskazują na problem dotyczący pracy wielozadaniowej angażującej znaczny odsetek pracowników, wskazane byłoby wdrożenie pełnego programu ergonomicznego dla całego zakładu. Natomiast, jeśli problem zawęża się do pojedynczego zadania i stosunkowo małej liczby pracowników można ograniczyć program ergonomiczny.

Oznakowanie miejsc niebezpiecznych

Zasady stosowania barw i znaków bezpieczeństwa (zakazu, nakazu, ostrzeżenia oraz informacji) znajdziesz w Polskiej Normie PN-ISO 7010:2006 Symbole graficzne - Barwy bezpieczeństwa i znaki bezpieczeństwa - Znaki bezpieczeństwa stosowane w miejscach pracy i w obszarach użyteczności publicznej.
Natomiast główne zasady stosowania barw oraz znaków do oznaczania urządzeń przemysłowych zawarte są w Polskiej Normie PN-EN 60445:2011 Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy współdziałaniu człowieka z maszyną, oznaczanie i identyfikacja - Identyfikacja zacisków urządzeń i zakończeń przewodów.

Oznakowanie miejsc niebezpiecznych
 
Miejsca niebezpieczne, do których pracownicy mają dostęp podczas pracy, należy oznakować skośnymi pasami - na przemian żółtymi i czarnymi lub czerwonymi oraz białymi.
Takimi barwami powinny być oznakowane:
  • miejsca, do których pracownicy mają dostęp podczas pracy, w których istnieje ryzyko kolizji z przeszkodami, upadku lub spadania przedmiotów,
  • urządzenia przemysłowe - w sposób pozwalający na ich jednoznaczną identyfikację i bezpieczne użytkowanie.
Żółte i czarne lub białe oraz czerwone pasy powinny być narysowane pod kątem około 45° i mieć zbliżone wymiary. W praktyce najczęściej stosuje się w tym celu taśmy z tworzyw sztucznych o odpowiednio dobranej kolorystyce, dostępne w sklepach z akcesoriami bhp.
Strefy gromadzenia i usuwania odpadów należy wygrodzić oraz oznakować. W zależności od rodzaju odpadów należy stosować znaki informacyjne lub ostrzegawcze.
Usuwanie odpadów musi przebiegać tak, aby ich rozrzut i pylenie były jak najmniejsze.
Pamiętaj, aby stanowiska pracy, pomieszczenia i drogi komunikacyjne były, w miarę możliwości, oświetlone światłem dziennym.
Jeżeli światło naturalne jest niewystarczające do wykonywania robót, jak również w porze nocnej, należy zastosować oświetlenie sztuczne, przy czym sztuczne źródła światła nie mogą powodować:
  • wydłużonych cieni,
  • olśnienia wzroku,
  • zmiany barwy znaków lub zakłóceń odbioru i postrzegania sygnałów oraz znaków stosowanych w transporcie - każdym, jaki występuje podczas realizacji remontowych prac budowlanych,
  • zjawisk stroboskopowych.
Drogi i wyjścia ewakuacyjne wymagające oświetlenia (np. gdy ze względu na ich przebieg występuje na nich niedostateczna widoczność lub mogą być wykorzystywane od zmroku do świtu) należy zaopatrzyć w oświetlenie podstawowe (ogólne), niebędące oświetleniem miejscowym, oraz awaryjne, włączające się samoczynnie w przypadku awarii podstawowego.

wtorek, 21 sierpnia 2012

Prowadzenie prac z użyciem materiałów wybuchowych do użytku cywilnego i w trakcie oczyszczania terenów

Fala uderzeniowa, drgania gruntu, rozrzut odłamków, oddziaływanie toksyczne i termiczne oraz emisja pyłów... To zagrożenia związane z prowadzeniem prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, których nie możecie lekceważyć! Jednak to nie wszystko...

Prowadzenie prac z użyciem materiałów wybuchowych do użytku cywilnego i w trakcie oczyszczania terenów
Problematykę związaną z prowadzeniem prac z użyciem materiałów wybuchowych do użytku cywilnego i w trakcie oczyszczania terenów regulują:
· ustawa z 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz.U. nr 117, poz. 1007 z późn. zm.),
· rozporządzenie Ministra Gospodarki z 18 lutego 2011 r. w sprawie sposobu prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów (Dz.U. nr 42, poz. 216).
Uszczegóławiając, wspomniane rozporządzenie określa:
· sposób prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego i podczas oczyszczania terenów w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej innej niż poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, wydobywanie kopalin ze złóż, bezzbiornikowe magazynowanie substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, w tym podziemnych wyrobiskach górniczych,
· wymagania techniczne i organizacyjne dotyczące prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej innej niż poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, wydobywanie kopalin ze złóż, bezzbiornikowe magazynowanie substancji i składowanie odpadów w górotworze, w tym podziemnych wyrobiskach górniczych.
Rozporządzenie Ministra Gospodarki z 18 lutego 2011 r. w sprawie sposobu prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów nie ma zastosowania do prowadzenia prac związanych z użyciem takich materiałów przy rozbiórkach obiektów budowlanych.
Podstawowe zasady prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
Bezwzględnie musisz wiedzieć, że prowadząc prace z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, należy:
· zapewnić, aby prowadziły je osoby posiadające zaświadczenie o odbyciu szkolenia oraz zdaniu egzaminu przed komisją kwalifikacyjną w zakresie uprawniającym do zajmowania stanowisk związanych z dostępem do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego innych niż samodzielne stanowiska, w tym nadzoru, określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 4 lipca 2005 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania osób mających dostęp do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego;
· zapewnić bezpośredni nadzór nad prowadzeniem takich prac przez osoby posiadające zaświadczenie o odbyciu szkolenia oraz zdaniu egzaminu przed komisją kwalifikacyjną w zakresie uprawniającym do zajmowania samodzielnych stanowisk, w tym nadzoru, określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 4 lipca 2005 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania osób mających dostęp do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego;
· prowadzić dokumentację dotyczącą oceny stopnia ryzyka związanego z prowadzeniem takich prac, a także dokonywać jej aktualizacji, uwzględniając przede wszystkim zmiany w trakcie prowadzenia prac;
· zapewnić:
- bezpośrednią ochronę fizyczną lub zabezpieczenie techniczne obiektów i miejsc prowadzenia takich prac przed dostępem osób nieuprawnionych oraz kradzieżą materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
- oznakowanie obiektów, pomieszczeń i miejsc prowadzenia takich prac czytelnymi tablicami informującymi o występujących tam zagrożeniach wybuchem lub spalaniem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
- bezpieczne przechowywanie takich materiałów.
Ważne
Prace z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego można rozpocząć po opuszczeniu przez osoby nieuprawnione miejsca wykonywania takich prac lub usunięciu z takiego miejsca rzeczy ruchomych narażonych na zniszczenie bądź uszkodzenie. Ponadto teren prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego powinien być zabezpieczony przed dostępem osób nieuprawnionych, wydzielony i ochraniany w sposób, który umożliwia kontrolę poruszania się osób oraz pojazdów. Wymagania te dotyczą odpowiednio także prowadzenia takich prac w obiektach budowlanych.

Instruktaż stanowiskowy bhp operatora sprzętu mechanicznego do odśnieżania

Zima i związane z nią opady śniegu oznaczają dodatkowe obowiązki dla wszystkich właścicieli i zarządców nieruchomości, placów budów, dróg publicznych. Ich zadaniem jest m.in. dbanie o bieżące odśnieżanie posiadanych lub administrowanych terenów. Zaleganie na chodnikach, jezdniach, placach itp. miejscach nadmiernej ilości śniegu, prowadzi do naruszenia bezpieczeństwa komunikacji, a w konsekwencji do poważnych wypadków powodujących utratę zdrowia, a niekiedy nawet życia oraz bardzo często znaczne straty materialne. Uprzątanie śniegu z chodników, placów, parkingów, zjazdów, podjazdów itp. miejsc coraz częściej wykonywane są za pomocą sprzętu mechanicznego. Pamiętać należy jednak, że pracownicy obsługujący sprzęt mechaniczny do odśnieżania, jako osoby zatrudnione na stanowiskach robotniczych, przed przystąpieniem do pracy powinni odbyć instruktaż na swoim stanowisku (stanowiskach) pracy w dziedzinie bhp.

Instruktaż stanowiskowy bhp operatora sprzętu mechanicznego do odśnieżania
Celem instruktażu stanowiskowego jest uzyskanie przez szkolone osoby informacji o:
  • czynnikach środowiska pracy występujących przy odśnieżaniu za pomocą sprzętu mechanicznego i ryzyku zawodowym związanym z taką pracy,
  • sposobach ochrony przed zagrożeniami, jakie mogą powodować wspomniane czynniki, czyli zapobieganiu urazom przy odśnieżaniu za pomocą sprzętu mechanicznego,
  • metodach bezpiecznego wykonywania odśnieżania za pomocą sprzętu mechanicznego
(§ 9 ust. 2 rozporządzenia szkoleniowego).
Szkolenie wstępne stanowiskowe przeznaczone jest dla osób:
  • nowo zatrudnionych przy obsłudze sprzętu mechanicznego do odśnieżania;
  • już zatrudnionych przy obsłudze sprzętu mechanicznego do odśnieżania, w przypadku:
    • zmian organizacji ich stanowisk prac
    • wprowadzenia do stosowania nowych lub zmienianych narzędzi, maszyn i innych urządzeń do odśnieżania (np. traktorka w miejsce dotychczas stosowanej odśnieżarki samobieżnej)
(§ 11 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 rozporządzenia szkoleniowego).
Pamiętajcie, że szkolenie wstępne stanowiskowe powinno być prowadzone w formie instruktażu - na stanowisku lub stanowiskach pracy, na których będzie zatrudniony operator sprzętu mechanicznego do odśnieżania, na podstawie szczegółowego programu szkolenia (część II Ramowy program instruktażu stanowiskowego ust. 3 załącznika nr 1 Ramowe programy szkolenia do rozporządzenia szkoleniowego).
Natomiast czas trwania szkolenia wstępnego stanowiskowego powinniście dostosować do:
  • przygotowania zawodowego pracownika,
  • dotychczasowego stażu jego pracy,
  • rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony
(§ 11 ust. 4 rozporządzenia szkoleniowego).

Zmiany NDS i NDN czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy

5 stycznia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 16 grudnia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz.U. nr 274, poz. 1621).
Zostało ono wydane na podstawie art. 228 § 3 Kodeksu pracy.

Zmiany NDS i NDN czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy

Zmiany wprowadzone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz.U. nr 217, poz. 1833 z późn. zm.) przedstawiają się następująco.
Wykaz wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy
W załączniku nr 1 Wykaz wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń chemicznych i pyłowych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy części A. Substancje chemiczne do znowelizowanego rozporządzenia:
  • zmieniono niektóre pozycje,
  • dodano niektóre pozycje.
Wykaz wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń fizycznych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy
Z kolei w załączniku nr 2 Wykaz wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń fizycznych czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy do znowelizowanego rozporządzenia zmieniono część C. Mikroklimat pkt 2 Mikroklimat zimny. Mianowicie obecnie:
  • mikroklimat zimny odnosi się do warunków środowiska termicznego, dla których wartość wskaźnika PMV (przewidywana ocena średnia) wynosi -2 lub mniej,
  • dopuszczalne wychłodzenie ogólne organizmu określa wartość wskaźnika IREQmin (m2 × K × W-1), która zależy od warunków środowiska termicznego, metabolizmu (wydatku energetycznego) i parametrów odzieży (izolacyjności oraz przepuszczalności powietrza),
  • dopuszczalne wychłodzenie miejscowe organizmu określa wskaźnik twc (°C) - określono także wartości dopuszczalne czasu narażenia w zależności od tego wskaźnika,
  • definicje pojęć i metod pomiaru oraz oceny mikroklimatu zimnego określają odpowiednie Polskie Normy.

Powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy

Spory między pracodawcą a pracownikiem, w związku z powstrzymaniem się od pracy ze względu na zły stan psychofizyczny, są rozstrzygane w sądzie.
Rozstrzygając takie sprawy, sąd rozpatruje indywidualnie każdy przypadek. Bierze wtedy m.in. pod uwagę, czy pracownik przed podjęciem decyzji o powstrzymaniu się od pracy ze względu na swoją sprawność psychofizyczną rozważył, czy nie dysponuje innymi środkami pozwalającymi zmniejszyć lub usunąć stan tej niesprawności.
Sytuacja taka może dotyczyć na przykład złej sprawności psychofizycznej w związku ze stresem lub kłopotami rodzinnymi. Nigdy zaś związanej na przykład z odurzeniem alkoholowym lub po zażyciu narkotyków.

Powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy

Każdy pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy wymagającej szczególnej sprawności psychofizycznej. Prawo to przysługuje mu tylko w razie jednoczesnego spełnienia 2 warunków, mianowicie:
  • gdy jego stan psychofizyczny nie zapewnia bezpiecznego wykonywania pracy,
  • gdy jego stan psychofizyczny stwarza zagrożenie innych osób (zagrożenie to nie musi być zagrożeniem bezpośrednim).
Kierowca autobusu powstrzymuje się od wykonania swojej pracy (wymagającej szczególnej sprawności psychofizycznej) polegającej na prowadzeniu pojazdu z pasażerami. Powołuje się przy tym na fakt, że jego stan psychofizyczny stwarza zagrożenie dla innych osób. Ma rację. Nie jest to zagrożenie bezpośrednie, ale pośrednie. Kierowca przewiduje, że prowadząc autobus w takim stanie, w jakim się obecnie znajduje, mógłby spowodować wypadek, w którego wyniku mogłyby ucierpieć inne osoby.
Powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy jest dopuszczalne tylko po uprzednim zawiadomieniu o tym przełożonego.
Przepisy nie wymagają, aby zawiadomienie przełożonego przez pracownika o powstrzymaniu się od wykonywania pracy wymagającej szczególnej sprawności psychofizycznej musiało być dokonane w określony sposób.
Pracodawca może odmówić pracownikowi zgody na powstrzymanie się od wykonywania pracy ze względu na złą sprawność psychofizyczną. Ponosi jednak wtedy wszelkie konsekwencje takiej decyzji.
Pracownik powstrzymujący się od pracy ze względu na zły stan psychofizyczny nie ponosi konsekwencji w związku z powstrzymaniem się od pracy. Może jednak, w pewnych przypadkach (np. upojenia alkoholowego, zażycia środków odurzających), ponieść konsekwencje służbowe (dyscyplinarne) wcześniejszego doprowadzenia się do powstania niewłaściwego stanu zdrowia.

poniedziałek, 20 sierpnia 2012

Wymagania Polskich Norm w zakresie odzieży chroniącej przed zimnem

Odzież chroniąca przed zimnem (ciepłochronna) przeznaczona jest do prac w otwartej przestrzeni w temperaturze otoczenia niższej od normalnej, do prac w przestrzeniach zamkniętych i nieogrzewanych oraz w chłodniach.
Do prac w temperaturze do -5˚C może być stosowana odzież spełniająca wymagania Polskiej Normy PN-EN 14058:2007, a do prac w temperaturze poniżej -5˚C może być stosowana odzież ciepłochronna spełniająca wymagania Polskiej Normy PN-EN 342:2006.

Wymagania Polskich Norm w zakresie odzieży chroniącej przed zimnem

Klasyfikacja odzieży pozwala na jej właściwy dobór tak, aby zapewnić adekwatny poziom ochrony w różnych warunkach użytkowania. Izolacyjność cieplna wyrobu odzieżowego oraz przepuszczalność powietrza są podstawowymi właściwościami przewidzianymi do badania i znakowania na etykiecie wyrobu. Odzież chroniąca przed zimnem jest oznakowana poniższym znakiem graficznym.
Przy doborze odzieży ochronnej istotna jest prawidłowa jej konstrukcja i uwzględnienie warunków środowiska i rodzaju pracy, np. ograniczenie pocenia się podczas długotrwałej ekspozycji na zimno. Pamiętać należy, że wybierać należy odzież o optymalnej a nie maksymalnej izolacyjności cieplnej a także wyrobów elastycznych dających się dobrze dopasować.
Obuwie powinno spełniać wymagania poniższych Polskich Norm:
  • PN-EN ISO 20345:2007,
  • PN-EN ISO 20346:2007,
  • PN-EN ISO 20347:2007.
Przy stosowaniu obuwia ciepłochronnego należy pamiętać o tym by nie było za ciasne i odpowiednich skarpetach wykonanych z materiału chłonącego wilgoć i chroniących w szczególności palce i piętę przed zimnem.
Rękawic chroniących przed zimnem używa się w przypadku wykonywania prac w warunkach ekspozycji na działanie niskiej temperatury powietrza lub kontaktu z zimnymi powierzchniami. W przypadku chłodzenia rąk istnieje ryzyko wystąpienia odmrożeń lub może dojść do zmniejszenia sprawności manualnej pracownika, co wpływa na obniżenie skuteczności i szybkości wykonywanej pracy a także być przyczyną wypadku.
Przy doborze rękawic należy wziąć pod uwagę fakt, że bezpośredni kontakt palców z zimnymi powierzchniami powoduje większy uraz termiczny niż ekspozycja na działanie niskiej temperatury powietrza a także uwzględnić rodzaj czynności pamiętając, że istotny jest czas kontaktu i nacisk wywierany przez rękę na zimną powierzchnię.

Reanimacja krążeniowo-oddechowa

Nie da się ukryć, że najtrudniejsza w pierwszej pomocy jest reanimacja krążeniowo-oddechowa. To właśnie od determinacji przypadkowego ratownika zależy przeżycie osoby poszkodowanej, u której doszło do zatrzymania krążenia i oddychania. Dlatego bardzo uważnie zapoznajcie się Państwo z naszym artykułem, w którym znajdziecie praktyczne i profesjonalne rady oraz wskazówki, dzięki którym będziecie potrafili prawidłowo działać w przypadkach wymagających podjęcia natychmiastowych czynności reanimacyjnych.

Reanimacja krążeniowo-oddechowa

Od momentu zatrzymania krążenia i oddychania w ciągu 4 minut dochodzi do nieodwracalnych zmian niedotlenieniowych w mózgu (w standardowych warunkach otoczenia).
Jest to proces biologicznie ostateczny i nieodwracalny. Bez zewnętrznej pomocy krążeniowej i oddechowej człowiek taki umrze, zanim zdąży przyjechać zespół Pogotowia Ratunkowego!
Wprawdzie w hipotermii, czyli wychłodzeniu, na przykład po wpadnięciu pod lód, mózg pozbawiony dopływu krwi może wytrzymać czas dłuższy niż 4 minuty (jest to spowodowane spowolnieniem procesów metabolicznych), jednak dalsza reanimacja człowieka wychłodzonego jest bardzo skomplikowana.
Zalecane sposoby (standardy) reanimacji zostały określone w wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji (z ang. European Resuscitation Council) z 2005 r. Są one uznawane za obowiązujące w Polsce (opublikowane oficjalnie przez Polską Radę Resuscytacji w listopadzie 2002 r.).

zkolenie okresowe bhp pracowników podnoszących i przenoszących ładunki

Ręczne prace transportowe, w większym lub mniejszym zakresie, występują w każdym zakładzie i spotkać je można na prawie każdym stanowisku pracy.
Mimo tego, że są to czynności powszechnie znane i jakby wpisane w życie każdego człowieka, to jednak nie są one pozbawione ryzyka chorobowego i wypadkowego.
Około połowa wcześniejszych emerytur znajduje swoją przyczynę w chorobach układu mięśniowo-szkieletowego i są one jednocześnie trzecim, co do częstości występowania powodem zwolnień chorobowych pracowników.
Materiał zawarty tekście powinien być wykorzystywany podczas szkoleń bhp przeznaczonych w szczególności dla pracowników brygad transportowych, pracowników magazynowych i budowlanych ale także tych, którzy tylko dorywczo wykonują ręczne prace transportowe a nawet pracowników administracyjno-biurowych, którym trafiają się takie prace, jak: przestawianie biurowych mebli, unoszenie i przenoszenie sprzętu komputerowego.

Szkolenie okresowe bhp pracowników podnoszących i przenoszących ładunki

Najbardziej narażone na urazy i choroby są takie części ciała, jak:
  • odcinek lędźwiowy kręgosłupa,
  • kręgosłup szyjny,
  • ramiona, nadgarstki, stopy i dłonie.
Podczas wykonywania ręcznych prac transportowymi dochodzi często do:
  • skręcenia stawów,
  • zerwania ścięgien, więzadeł,
  • złamania kości,
  • uszkodzenia nerwów,
  • zapalenia mięśni,
  • przepukliny pachwinowej czy brzusznej.
W przebiegu dolegliwości mięśniowo-szkieletowych dominuje ból, czasem nawet bez innych objawów potwierdzających wystąpienie schorzenia czy urazu.
W celu ograniczenia liczby przypadków schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego związanych z wykonywaniem ręcznych prac transportowych została opracowana oraz wdrożona dyrektywa Rady 90/269/EWG z 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących ochrony zdrowia i bezpieczeństwa podczas ręcznego przemieszczania ciężarów w przypadku możliwości wystąpienia zagrożenia, zwłaszcza urazów kręgosłupa pracowników, wdrożona do prawa polskiego rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 14 marca 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych (Dz.U. nr 26, poz.313 z późn. zm.)

Klimatyzatory w biurze

W pewnej firmie pracownicy administracyjno-biurowi złożyli oficjalny wniosek do pracodawcy z prośbą o zakup klimatyzatorów do pomieszczeń pracy biurowej w związku z letnimi upałami. Co powinien zrobić ten pracodawca?

Klimatyzatory w biurze

Pomieszczenia pracy i ich wyposażenie powinny zapewniać pracownikom bezpieczne oraz higieniczne warunki pracy (§ 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy - Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 z późn. zm.).
Pamiętaj, że zapewnienie w pomieszczeniach pracy odpowiedniej temperatury to jeden z elementów zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Przepisy nie określają jednak pojęcia odpowiedniej temperatury.
Odpowiednia temperatura w pomieszczeniach pracy
W pomieszczeniach pracy należy zapewnić temperaturę odpowiednią do wykonywanej pracy, nie niższą niż 14°C (287 K), chyba że nie pozwalają na to względy technologiczne. Natomiast w pomieszczeniach biurowych temperatura nie może być niższa niż 18°C (291 K).
Można uznać, że ustalone temperatury obliczeniowe ogrzewanych pomieszczeń - dla pomieszczeń biurowych 20°C - odpowiadają w przybliżeniu optymalnym temperaturom w pomieszczeniach, w tym pomieszczeniach pracy (§ 134 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - Dz.U. nr 75, poz. 690 z późn. zm.).
Kiedy wniosek o zakup klimatyzatora jest uzasadniony?
Jeżeli temperatura w pomieszczeniach pracy biurowej znacząco przekracza optymalną temperaturę do pracy (czyli 20°C), to wniosek pracowników o podjęcie działań o jej obniżenie należy uznać za uzasadniony.
Pamiętaj, że pracodawca musi zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy przy wykorzystaniu osiągnięć nauki oraz techniki (art. 207 § 2 Kodeksu pracy). Dlatego przysługuje mu wybór sposobu realizacji obowiązku zapewnienia optymalnej temperatury w pomieszczeniach pracy.

piątek, 17 sierpnia 2012

Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy

Pamiętaj, że szczegółowy zakres celów szkolenia bhp i sposoby ich realizacji uzależnione są od rodzaju danego szkolenia oraz kategorii pracowników i osób, które zostaną nim objęte. Konkretnych kształtów nabierają one dopiero w ramowych programach szkolenia bhp i opracowanych na ich podstawie programach szczegółowych.
Dla każdego rodzaju szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy wyznaczone są określone cele. Generalnie biorąc, powinny one zapewnić uczestnikom szkolenia:
  • zaznajomienie się z czynnikami środowiska pracy mogącymi powodować zagrożenia bezpieczeństwa i zdrowia pracownika podczas pracy oraz niezbędnymi, odpowiednimi środkami i działaniami zapobiegawczymi,
  • poznanie przepisów i zasad bhp w stopniu niezbędnym do wykonywania pracy na określonym stanowisku w zakładzie pracy oraz związanych z tym stanowiskiem obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bhp,
  • nabycie praktycznych umiejętności wykonywania pracy na określonych stanowiskach pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób, postępowania w sytuacjach awaryjnych oraz udzielania pomocy przedlekarskiej osobom, które uległy wypadkowi.
Szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy

Każda grupa pracownicza, w tym pracodawcy, osoby kierujące pracownikami, instruktorzy, pracownicy na stanowiskach robotniczych, uczniowie i studenci, jak również bezrobotni na stażu wymagają odrębnego podejścia w zakresie zasobu oraz sposobu przekazywanej wiedzy i treningu nabywanych umiejętności.
Na przykład dla pracodawców i osób kierujących pracownikami (np. mistrzów, brygadzistów, kierowników działów oraz wydziałów, kierowników zmianowych) niezbędnym jest opanowanie wiedzy i umiejętności w szczególności w zakresie:
  • poznania przepisów i zasad bhp w stopniu niezbędnym do wykonywania pracy na określonym stanowisku oraz związanych z tym stanowiskiem obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bhp,
  • organizowania pracy i stanowisk pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bhp,
  • egzekwowania przestrzegania przez pracowników zasad i przepisów bhp,
  • inicjowania i planowania działań zmierzających do poprawy warunków bhp w firmie,
  • analizy i oceny zagrożeń występujących w środowisku pracy oraz oceny ryzyka zawodowego związanego z tymi zagrożeniami,
  • szkolenia pracowników z przepisów i zasad bhp oraz kształtowania właściwych zachowań w tym zakresie.
Z kolei dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych niezbędne jest opanowanie wiedzy i umiejętności w szczególności w zakresie:
  • przepisów i zasad bhp w stopniu niezbędnym do wykonywania pracy na określonym stanowisku bądź przy określonym rodzaju pracy oraz związanych z tym stanowiskiem czy określonym rodzajem pracy obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bhp,
  • nabycia praktycznych umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób oraz postępowania w sytuacjach awaryjnych, a także umiejętności udzielania pomocy przedlekarskiej osobom, które uległy wypadkom,
  • podstawowych wiadomości o zagrożeniach wypadkowych i zagrożeniach zdrowia występujących na danym stanowisku pracy i w jego bezpośrednim otoczeniu,
  • sposobu ochrony przed zagrożeniami wypadkowymi i zdrowia w warunkach normalnej pracy oraz sytuacjach awaryjnych.
Pamiętaj, że realizując cele szkolenia bhp, pracodawca powinien zapewnić każdemu pracownikowi takie szkolenie odpowiednie do rodzaju wykonywanej pracy i przekazanie mu niezbędnych informacji oraz wszelkich instrukcji dotyczących pracy wykonywanej na danym stanowisku pracy.
Ważne
W odniesieniu do pracowników innych pracodawców wykonujących prace na terenie firmy danego pracodawcy jest on zobowiązany powiadomić ich o zagrożeniach bezpieczeństwa i zdrowia, na które mogą zostać narażeni podczas pracy i uzyskać od nich pisemne potwierdzenie przyjęcia tych informacji do wiadomości.

Instruktaż stanowiskowy bhp pielęgniarki (pielęgniarza)

Zawód pielęgniarki (pielęgniarza) może być wykonywany w szpitalach, przychodniach, ambulatoriach, gabinetach dentystycznych, zespołach pomocy doraźnej (Pogotowiu Ratunkowym, Lotniczym Pogotowiu Ratunkowym, szpitalnych oddziałach ratunkowych) zarówno w placówkach publicznych, jak i prywatnych. Wszędzie tam pielęgniarki i pielęgniarze mają codzienny kontakt z chorymi i sprzętem medycznym, a tym samym narażają swoje zdrowie niosąc pomoc pacjentom. W trakcie kontaktu z chorymi istnieje ryzyko zarażenia, zaś obsługiwane przez pielęgniarki urządzenia medyczne przy ich niewłaściwym użyciu mogą być niebezpieczne dla pracowników, pacjentów i innych osób. Praca pielęgniarki (pielęgniarza) wiąże się również ze znacznym wysiłkiem fizycznym, gdyż w zakres obowiązków osób zatrudnionych na takim stanowisku pracy wchodzi także dźwiganie pacjentów i sprzętu, a to pociąga za sobą ryzyko urazów.
Pamiętaj więc, że osoby zatrudnione na stanowisku pracy pielęgniarki (pielęgniarza) powinny posiadać wiedzę o sprzęcie i materiałach, z jakimi będą miały kontakt. Powinny być świadome zagrożeń, jakie powoduje zaniedbanie środków ostrożności i higieny przy kontakcie z chorym.

Instruktaż stanowiskowy bhp pielęgniarki (pielęgniarza)

Wstępne szkolenie bhp na stanowisku pracy powinno mieć formę instruktażu na stanowisku pracy, na którym będzie zatrudniona pielęgniarka (zatrudniony pielęgniarz), na podstawie szczegółowego programu instruktażu stanowiskowego bhp pielęgniarki (pielęgniarza) opracowanego przez organizatora szkolenia.
Instruktaż stanowiskowy bhp przeprowadza wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca. Jednak osoby te, aby móc prowadzić wspomniany instruktaż, muszą posiadać:
  • odpowiednie kwalifikacje,
  • doświadczenie zawodowe,
  • przeszkolenie w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego bhp
(§ 11 ust. 5 rozporządzenia szkoleniowego).
Instruktaż stanowiskowy bhp przełożonej pielęgniarek może prowadzić dyrektor ds. klinicznych, natomiast - instruktaż taki na stanowisku pracy pielęgniarki oddziałowej może przeprowadzić przełożona pielęgniarek, zaś instruktaż stanowiskowy bhp pielęgniarki może prowadzić pielęgniarka oddziałowa, o ile spełniają odpowiednie wymagania.
Czas trwania wstępnego szkolenia bhp na stanowisku pracy powinien być dostosowany do:
  • przygotowania zawodowego pracownika,
  • dotychczasowego stażu jego pracy,
  • rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony
(§ 11 ust. 4 rozporządzenia szkoleniowego).